Leestafel forum

Samenvatting: Mijn overlevingsinstinct leidt me altijd naar musea, zoals mensen in de oorlog schuilkelders in vluchten.
In Oogzenuw verweeft de Argentijnse María Gainza fictie en bespiegelingen over kunst op virtuoze wijze. Vol ontroerende melancholie, indringende beelden en verrassende humor werd het een underground-sensatie in Argentinië.

"Volstrekt uniek, de manier waarop Gainza kunst in haar boek integreert." Cees Nooteboom.

In korte hoofdstukken, die door sommige recensenten als losse verhalen worden gezien, verbindt María Gainza anekdotes uit het leven van de hoofdpersoon (María zelf?) met de schilderijen en anekdotes uit het leven van diverse schilders. Voor mij was het boek één geheel. Details uit het ene hoofdstuk komen in andere hoofdstukken terug en nergens waren de karakters of verhalen in strijd met elkaar. De manier waarop ze moeiteloos overgaat van het leven van een schilder naar haar eigen leven is van grote klasse!
Op Youtube staat een slideshow van afbeeldingen van diverse schilders en werken, die Gainza noemt of bespreekt. Het heet El nervio óptico en is gemaakt door een andere María, María Gracia Chiaradia.

Het lijkt me toch best een lastig te lezen boek? Hoe is de stijl? Mijn ervaring met Zuid-Amerikaanse schrijvers is niet zo best.

In Trouw stond 24 maart een recensie over dit boek. Die is lovend maar wel met milde kritiek. Ik weet niet of je deze kunt lezen. (ik heb een proefabonnement) https://www.trouw.nl/cultuur/ondanks-de ... ~ab154f26/

Hier is de link naar Youtube https://www.youtube.com/watch?time_cont ... Vr1j8bPb_A voor de nieuwsgierigen onder ons.

Apart boek lijkt me.

Dettie

O nee, Marjo, absoluut niet lastig om te lezen. Het leest vlot, is vaak in de tegenwoordige tijd geschreven, ook de anekdotes over de betreffende schilder. Ze schrijft kort en krachtig, weet in weinig woorden een compleet beeld te schetsen. Dat is misschien nog een extra dimensie, haar eigen geschilder met woorden. Ze doet ook haar eigen leven af in korte anekdotes. Je krijgt geen compleet beeld, hetgeen ook niet nodig is. Overigens moet je je niet voorstellen dat ze de schilderijen minutieus gaat uitleggen. Ze vertelt wat ze ziet of wat het oproept, gaat dan over naar een anekdote over de schilder en na een witregel weer terug naar de ik-persoon. Het wisselt steeds af. Wat ophoudt is de interesse die ze wekt door wat ze vertelt, waardoor je weer naar je computer loopt om een en ander te bekijken.

Ik kan me niet vinden in de "kritiek" van Trouw. De schrijfster komt uit die sociale klasse van rijke snobs en zet zich daar tegen af, noemt zichzelf soms ook een snob. Gelukkig is verder elke andere recensent van belang (Volkskrant, Literair Nederland, NRC, Groene, Tzum) enthousiast.

Onthouden dan maar...

Ook toevallig dat ik dan net die ene recensie lees die minder enthousiast is!
Ik zal de andere recensies er ook op naslaan.

Dettie