Leestafel forum

Samenvatting: De jonge Fries Liafbarn wordt lijfwacht van de hertogen Hengist en Horsa en trekt in het Friese leger naar Groot-Brittannie. Daar moeten vele veldslagen gevoerd worden eer de Friezen een eigen grondgebied hebben bevochten en Hengist's zoon koning van Kent wordt. Als oude man keert Liafbarn met Hengist terug naar Friesland om daar te sterven. Theun de Vries debuteerde als dichter, maar is het bekendst als romanschrijver. Belangrijk in zijn werk zijn Friesland en het lot van de minst bedeelden. Deze elementen zijn ook duidelijk aanwezig in dit boek, dat eerder verscheen als Boekenweekgeschenk in 1966. De Vries is erin geslaagd een goed beeld te geven van het leven van de Britten in de vijfde eeuw, en de sfeer van de sagen over te brengen. Van karaktertekening en -ontwikkeling is echter te weinig sprake, zodat de hoofdpersonen niet echt tot leven komen.

Er wordt wat af gevochten in dit boek! Blij dat ik niet in die tijd leefde.
Je moet er even inkomen, maar het boek leest toch wel vlot en is goed te begrijpen. Sommige oude geografische namen zijn te herleiden naar de huidige of soms te vinden op internet. De hertogen schijnen ook bestaan te hebben.
Opmerkelijk vind ik wel dat de persoonsnamen de tand des tijds niet hebben doorstaan, zelfs niet in aangepaste vorm.
Een bijzonder historisch verhaal. Ik vond het boeiend en interessant.

De twee hertogen worden beschreven als Germanen:

Wikipedia:
Hengest en Horsa (respectievelijk ook Hengist en Hors genoemd) zijn twee figuren uit de Angelsaksische geschiedenis. Deze Germaanse broeders veroverden met hun leger van Angelen, Saksen, Friezen en Juten een gedeelte van Engeland in de 5e eeuw. De traditie noemt Hengest (als vader van een zoon, wiens naam afhankelijk van de bron verschilt) als de stichter van het koninkrijk Kent.

Hengest en Horsa zijn geattesteerd in Beda's 8e-eeuwse Historia ecclesiastica gentis Anglorum; in het 9e-eeuwse werk Historia Brittonum, toegeschreven aan Nennius; en in de Angelsaksische kroniek, een collectie van annalen gecompileerd aan het eind van de 9e eeuw. Geoffrey van Monmouth breidde het verhaal in grote mate uit in zijn invloedrijke 12e-eeuwse pseudogeschiedenis Historia regum Britanniae, die werd overgenomen in andere werken in verschillende talen. Als gevolg hiervan duikt het paar ook op in verschillende latere werken. Opvallend is verder de korte vermelding van Hengest in de Proza-Edda, geschreven door Snorri Sturluson in de 13e eeuw.

http://www.historien.nl/biografie-hengest-koning-kent

Ha ha: als je de namen uitspreekt!!

Ja...wat zou daar achter steken? Dat kan toch niet zomaar toeval zijn?

Als de Vries die namen verzonnen had zou je zeggen : een goede vondst. Maar ze bestaan echt die namen!! Alleen maar toeval? Of waren het goede ruiters?

Ongetwijfeld. Al dat vechten terwijl je op een paard zit, maar dat is natuurlijk nog niet bekend op de dag van hun geboorte. Andersom lijkt me ook niet waarschijnlijk. In de sage wordt er ook niet over buitengewone rijkunsten gerept. Ik vrees dat we aan moeten nemen dat het toeval was. Of misschien dat hun ouders paardengek waren, haha!

Heb je al wel uit, Marjo? Vond je het de moeite waard?

Het leest als een trein en het is een aardig verhaal. Cherchez la femme hè!
Er zijn feiten die kloppen en ik denk dat de Vries een leuk verhaal gemaakt heeft op basis van wat bekend is. Niks mis mee.
Voor zo'n gedateerd boek is het mij reuze meegevallen.
Mooi geschreven net als dit stukje: (en die naam is zowel een mannen- als een vrouwennaam. de Vries beschrijft haar als een androgyne persoon, en heeft deze naam dus niet voor niets gekozen.

'Een keer in Orchem was ik ziek naar een herontmoeting, maar Reonix gleed door de stugge sala van het nieuwe hertogsverblijf als een bundel zonnestralen, een glans en een raadsel. Ik zag haar maar ik was nooit een ogenblik met haar alleen, en dan: wie houdt een bundel zonneglans vast?'

'Maar ik wist tegelijk wat het zeggen wilde als een mens geboren te zijn in plaats van als een steen langs de weg te liggen waar ieder er tegen kan schoppen, of als een stuk ijzer in de smidse te hangen dat men naar believen buigt en breekt.'

Ja, dus. Het was de moeite waard.