Aukelien Weverling- Het land
Geplaatst: 29 nov 2017, 19:41
Samenvatting:
Betje Overveen heeft zomervakantie: ze woont in Wakkum, een dorp waarin niets gebeurt behalve de wisseling van de seizoenen. Wakkum telt slechts 100 huizen en iedereen kent elkaar. Dominee Opvliet heeft het voor het zeggen en ze hebben er een burgemeester die met het dorp maandelijks bespreekt wat er gedaan gaat worden.
Betje is een puber (ongeveer 16) met gevoelens van ontluikende liefde en ze is leerling van de middelbare tuinbouwschool. Ze denkt erover later naar de stad op school te gaan, maar ze weet niet hoe ze dit aan haar streng gelovige ouders moet vertellen. Ze is enig kind met een vader die nauwelijks kan communiceren, (want boer) en een moeder die zich onsterfelijk maakt met het citeren van spreekwijzen. Ze zijn niet rijk en worden vaak geholpen door de buurman met zijn drie zonen (de oudste, de middelste en de jongste genoemd).
Het begin vind ik intrigerend, maar na zo'n 100 pagina's vind ik het nogal vermoeiend worden. De zinnen zijn niet af, het lijkt wel of je met een cabaretier te maken hebt. Die slikken ook vaak de helft van de zinnen in. Dat niet alles precies verteld wordt en dat je dus zelf als lezer je conclusies moet trekken vind ik prima. Maar het is nu dubbelop. Dus ik ging diagonaal.
Betje Overveen heeft zomervakantie: ze woont in Wakkum, een dorp waarin niets gebeurt behalve de wisseling van de seizoenen. Wakkum telt slechts 100 huizen en iedereen kent elkaar. Dominee Opvliet heeft het voor het zeggen en ze hebben er een burgemeester die met het dorp maandelijks bespreekt wat er gedaan gaat worden.
Betje is een puber (ongeveer 16) met gevoelens van ontluikende liefde en ze is leerling van de middelbare tuinbouwschool. Ze denkt erover later naar de stad op school te gaan, maar ze weet niet hoe ze dit aan haar streng gelovige ouders moet vertellen. Ze is enig kind met een vader die nauwelijks kan communiceren, (want boer) en een moeder die zich onsterfelijk maakt met het citeren van spreekwijzen. Ze zijn niet rijk en worden vaak geholpen door de buurman met zijn drie zonen (de oudste, de middelste en de jongste genoemd).
Het begin vind ik intrigerend, maar na zo'n 100 pagina's vind ik het nogal vermoeiend worden. De zinnen zijn niet af, het lijkt wel of je met een cabaretier te maken hebt. Die slikken ook vaak de helft van de zinnen in. Dat niet alles precies verteld wordt en dat je dus zelf als lezer je conclusies moet trekken vind ik prima. Maar het is nu dubbelop. Dus ik ging diagonaal.