Christoph Ransmayr - Cox of het verglijden van de tijd
Geplaatst: 02 aug 2017, 11:46
Achterflap: Met een schip vol mechanische wonderdieren en vergezeld door drie van zijn meest begaafde edelsmeden en instrumentmakers reist de Engelse meesterklokkenmaker Alister Cox naar het hof van de machtigste man ter wereld, Qiánlóng, de keizer van China. Cox vertrekt om de dood van zijn dochtertje te boven te komen, een verlies dat zijn vrouw van hem heeft vervreemd. Als eerste buitenlander ooit neemt hij zijn intrek in de Verboden Stad, waar hij getuige is van de pracht en praal én van de ongekende wreedheid van het hofleven. Alle schatten van zijn rijk stelt de keizer ter beschikking aan de vier Engelsen, om voor hem een reeks unieke en uitzonderlijke klokken te bouwen, die de verschillende snelheden van het verglijden van de tijd meetbaar maken: bij gelukkige mensen, bij kinderen, bij geliefden, bij mensen in doodsnood.
Cox en Qiánlóng blijken veel gemeen te hebben: niet alleen dromen ze van het meten van de eeuwigheid en van het perpetuum mobile, maar Cox raakt ook volslagen in de ban van de lieftallige en onweerstaanbare An, de favoriete concubine van de Heer van de Tienduizend Jaren – een meisjesachtige schoonheid die hem zowel aan zijn vrouw als aan zijn dochter doet denken. Eén enkele verkeerde blik op haar kan de doodstraf betekenen. Zullen de vier Engelsen als miljonairs terugkeren naar huis of wacht hun de marteldood op het schavot?
Cox, of het verglijden van de tijd is een kleurrijke en spannende roman over vergankelijkheid en geheimen, over de raadselachtige overeenkomsten tussen mensen uit volstrekt verschillende culturen, een roman die op schitterende wijze laat zien dat alleen verhalen de tijd kunnen bedwingen.
Bijzonder verhaal met vooral in het begin nogal lange zinnen, die je noodzaken tot traag en zorgvuldig lezen. Het is alsof de auteur je langzaam tot dit trage tempo dwingt, waarna je als vanzelf op dezelfde manier doorleest. Het is een verhaal vol kleurige details over het China in de 18e eeuw: de keizer, de paleizen, de kleding van de hofhouding en de soldaten en het wisselende landschap. Veel details ook over het werk van de klokkenbouwers. Het moet wel een hele klus geweest zijn voor de vertalers, die een compliment verdienen.
Een aantal personen in deze roman heeft werkelijk geleefd, maar hun belevenissen zijn verzonnen. De klokken die de keizer verlangt, uitgaande van een idee, heeft de auteur zelf moeten verzinnen, b.v. een klok die de tijd aangeeft, zoals een kind die ervaart: soms langzaam, soms snel. Ik vind het knap om te bedenken hoe je zo'n klok vorm zou moeten geven en hoe hij moet werken, maar dat heeft hij overtuigend gedaan.
Kiang, de tolk, vreest dat Cox en zijn medewerkers bezig zijn hun eigen graf te graven met de laatste klok die ze maken. Want een klok die de macht van de keizer zal overstijgen is niet bepaald iets wat de keizer zal accepteren. Cox bedenkt daar een elegante oplossing voor en hoopt daarmee het avontuur tot een goed einde te brengen.
Ransmayr is er weer in geslaagd een prachtig roman te creëren over een niet alledaags onderwerp!
Cox en Qiánlóng blijken veel gemeen te hebben: niet alleen dromen ze van het meten van de eeuwigheid en van het perpetuum mobile, maar Cox raakt ook volslagen in de ban van de lieftallige en onweerstaanbare An, de favoriete concubine van de Heer van de Tienduizend Jaren – een meisjesachtige schoonheid die hem zowel aan zijn vrouw als aan zijn dochter doet denken. Eén enkele verkeerde blik op haar kan de doodstraf betekenen. Zullen de vier Engelsen als miljonairs terugkeren naar huis of wacht hun de marteldood op het schavot?
Cox, of het verglijden van de tijd is een kleurrijke en spannende roman over vergankelijkheid en geheimen, over de raadselachtige overeenkomsten tussen mensen uit volstrekt verschillende culturen, een roman die op schitterende wijze laat zien dat alleen verhalen de tijd kunnen bedwingen.
Bijzonder verhaal met vooral in het begin nogal lange zinnen, die je noodzaken tot traag en zorgvuldig lezen. Het is alsof de auteur je langzaam tot dit trage tempo dwingt, waarna je als vanzelf op dezelfde manier doorleest. Het is een verhaal vol kleurige details over het China in de 18e eeuw: de keizer, de paleizen, de kleding van de hofhouding en de soldaten en het wisselende landschap. Veel details ook over het werk van de klokkenbouwers. Het moet wel een hele klus geweest zijn voor de vertalers, die een compliment verdienen.
Een aantal personen in deze roman heeft werkelijk geleefd, maar hun belevenissen zijn verzonnen. De klokken die de keizer verlangt, uitgaande van een idee, heeft de auteur zelf moeten verzinnen, b.v. een klok die de tijd aangeeft, zoals een kind die ervaart: soms langzaam, soms snel. Ik vind het knap om te bedenken hoe je zo'n klok vorm zou moeten geven en hoe hij moet werken, maar dat heeft hij overtuigend gedaan.
Kiang, de tolk, vreest dat Cox en zijn medewerkers bezig zijn hun eigen graf te graven met de laatste klok die ze maken. Want een klok die de macht van de keizer zal overstijgen is niet bepaald iets wat de keizer zal accepteren. Cox bedenkt daar een elegante oplossing voor en hoopt daarmee het avontuur tot een goed einde te brengen.
Ransmayr is er weer in geslaagd een prachtig roman te creëren over een niet alledaags onderwerp!