Leestafel forum

Samenvatting: Als Bruno Sachs, een jonge huisarts, zich vestigt op het stille platteland, wordt hij door de dorpelingen aanvankelijk met argusogen bekeken. Maar al snel wint hij hun vertrouwen: omdat ze over sommige kwalen en zorgen nu eenmaal liever niet met de buren spreken, consulteren ze Sachs - en hij luistert.

In een speciale stijl geschreven roman over het wel en wee van een huisarts. Het boek bestaat uit zeven delen onderverdeeld in korte stukjes, die meestal de naam hebben van een patiënt. Deze vertelt daarin precies hoe de dokter handelt, hoe hij eruit ziet, wat ze van hem denken en iets over zichzelf. De "ik" verandert dus met elk stukje, maar doordat sommigen vaker aan het woord komen, leer je ook hen kennen. De dokter wordt doorgaans aangeduid met "jij". Verwarrend is, dat de dokter en zijn vriendin, die hij wat verder in het boek krijgt, elkaar met u aan blijven spreken, ook al wonen ze samen.
Het is even wennen in het begin, vooral omdat de eerste stukjes wat algemenere zaken behandelen zoals b.v. "Een consult". De "ik" is dan alle patiënten tegelijkertijd. Het is lastig maar eer je bij pagina 50 bent, heb je het door en wordt het boeiend omdat je op deze manier vanuit verschillende invalshoeken een mooi beeld van dokter Sachs krijgt. Hij boekt goede resultaten, maar laat ook zijn missers en blunders niet onvermeld. Alles wordt nauwgezet beschreven en soms zijn de dialogen ook een beetje Voskuiliaans, maar voor de rest is de stijl volstrekt anders. Ik vond het een apart, eerlijk en boeiend boek, in feite een autobiografie want de auteur is ook huisarts.

Je weet het weer boeiend te brengen Berdine.
Een beetje Voskuiliaans... bedoel je daarmee dat alles breed wordt uitgemeten?

Dettie

De precisie waarmee handelingen beschreven worden. Maar de scènes zijn een stuk korter dan bij Het bureau.
Een voorbeeld: "Je neemt de stethoscoop en de bloeddrukmeter, die op het kastje aan het hoofdeinde van het bed liggen. Je pakt mijn arm vast, doet er de manchet omheen, plaatst de kelk in mijn elleboogholte, stopt de doppen in je oren en pompt. Je laat de spanning zakken. Het maakt een sisgeluid.
'Honderddertig-tachtig, dat is in orde.'
Je neemt de manchet van mijn arm en legt hem op het kastje."

Je ziet het helemaal voor je, zelfs als je niet zou weten hoe bloeddruk meten gaat.
En ook de dialogen gaan soms zo:

'Ik neem aan dat u me moet onderzoeken. Moet ik me uitkleden?'
'Ga uw gang..."
Ik trek mijn broek uit en leg die op de stoel. Ik doe ook mijn hemd uit.
'Moeten mijn sokken ook uit?'
'Doe maar, ja.'
'Zal ik gaan liggen?'
'Graag.'

Je hebt uiteindelijk een heel goed beeld van hoe de wachtkamer, de spreekkamer en de dokter zelf eruit zien. Ook hoe zijn karakter is. Hij wordt niet alleen beschreven door de patiënten, maar ook door de assistente, de overbuurvrouw, een collage, vrienden etc. Ik vond het een aparte manier om een verhaal te vertellen. Al dacht ik in het begin dat het niks zou zijn, raakte ik er helemaal aan verslingerd.

Klinkt inderdaad alsof je je hoofd er, vooral in het begin, goed bij moet houden. Maar ook als een origineel boek.