Leestafel forum

Samenvatting: Joe Smallwood is de oudste uit een gezin van dertien kinderen. Met ijzeren wilskracht werkt hij zich boven de armoede uit. Hij jaagt op zeehonden, gaat in de journalistiek en brengt het tot politiek leider van Newfoundland.
Een ontmoeting met Sheilagh Fielding, een oude schoolvriendin, brengt het verleden terug. Fielding heeft naam gemaakt als een scherp columniste en ze spaart ook Smallwood niet in haar venijnige commentaren. Maar de twee delen geheimen, onuitspreekbare ervaringen en een liefde die diep is, maar gedoemd te mislukken.

Een prachtig boek over Newfoundland. Smallwood is een figuur die echt heeft bestaan, Fielding is volgens mij verzonnen, want ik kon niets over haar terugvinden. Twee sterke karakters, ondanks hun liefde niet verenigbaar. Smallwood werkt zich op tot premier van Newfoundland, met liegen en kruipen, deels oprecht overtuigd van het goede doel, deels bewust de boel belazerend. Fielding is recht door zee. Ze schrijft cynische columns in de krant waar ze de vloer aanveegt met alles en iedereen, inclusief Smallwood. Voortdurend kruisen hun wegen elkaar. Wat ze elkaar ook aandoen, hun onuitgesproken liefde is niet stuk te krijgen.
De hoofdstukken over Smallwoods leven worden afgewisseld met dagboekfragmenten van Fielding in briefvorm en leerzame stukjes uit "De beknopte geschiedenis van Newfoundland", die zij aan het schrijven is.
Een flink deel van het boek wordt opgeëist door de woeste natuur, de ijzige winden en de sneeuwstormen, die over de moerassen en de barre gronden jagen:
"Je kon niet anders dan de wind hier als een levend wezen zien. De enige jammerlijke misvatting hierbij was de gedachte dat jij óók het recht had om daar te zijn."
Een van de mooiste boeken die ik dit jaar gelezen heb.

Wat leuk dat je zo genoten hebt, Berdine! Het klinkt zeker als een indrukwekkend verhaal. Ik hou er altijd wel van als er natuurbeschrijvingen instaan.

Ik heb ook nog gezocht naar Fielding maar niet te vinden dus, zoals jij al schreef Berdine.
Het lijkt me zo'n boek waar je in plonst en pas weer 'boven water' komt als het uit is. Als jij zegt dat het een van de mooiste boeken is dan moet het wat zijn. Je hebt vaak een kritisch oog/oordeel. Wat ik overigens wel vaak erg knap verwoord vind.

Dettie

Je moet natuurlijk wel houden van dit soort boeken. Het noordelijke landschap heeft mij altijd geboeid. Ik ben gek op barre tochten in ijzige sneeuwstormen, lekker zittend in mijn warme stoel, haha!
Ik kwam er pas aan het eind van het boek achter dat Smallwood echt bestaan had, al begon ik op een gegeven moment wel te vermoeden dat een en ander echt gebeurd was. Fielding maakt er een fictief verhaal van, maar zonder haar was het waarschijnlijk te droog geworden.
En o ja, dat vergat ik nog te zeggen: Het is Newfoundland met de klemtoon op de laatste lettergreep, mocht je dat nog niet bekend zijn. Mij niet in elk geval.

Nee mij ook niet bekend, ik zeg altijd Newfoundland.
Ik heb nog wel een noordelijk sneeuwstormenboek liggen volgens mij, zal eens speuren...
Het blijft altijd bijzonder om te lezen hoe iemand zich zo heeft weten te ontwikkelen ondanks dat het niet allemaal even recht door zee gebeurde.
(Kunnen mensen überhaupt wel helemaal eerlijk zijn in de politiek bedenk ik me nu. Kun je wel zo hoog komen als je echt eerlijk bent.
Maar ja, dat is even een zijsprongetje in mijn hoofd, terug naar het boek.)
Zo te lezen moest die Fielding er dus wel bij voor de leesbaarheid.

Dettie

berdine schreef:Je moet natuurlijk wel houden van dit soort boeken. Het noordelijke landschap heeft mij altijd geboeid. Ik ben gek op barre tochten in ijzige sneeuwstormen, lekker zittend in mijn warme stoel, haha!

Ja, dat vind ik ook altijd mooi om over te lezen. Als het echt goed is beschreven, krijg ik het zelf ook gewoon een beetje koud. Heb jij dat ook?

Nee gelukkig niet!