Leestafel forum

Korte inhoud: 'Iets ter grootte van het universum' is een caleidoscopische roman waarin de lezer meegezogen wordt in het rijke universum van Stefánsson, aan de hand van een familiegeschiedenis in het twintigste-eeuwse IJsland. Het relaas van een gespannen relatie tussen vader en zoon en dat van een vrouw die zich ondanks alle tegenslagen staande weet te houden, zijn aanleiding tot vele dichterlijke bespiegelingen. Hoe onvoorwaardelijk moet liefde eigenlijk zijn? En zijn onze gevoelens niet altijd een weerspiegeling van het hele universum? In zijn meanderende verteltrant schetst de auteur een onvergetelijk beeld van een familie. 'Iets ter grootte van het universum' vormt een tweeluik met het al eerder verschenen Vissen hebben geen voeten. In zijn volstrekt eigen, lyrische stijl vertelt Stefánsson een hartverscheurend verhaal over mensen die lijden en liefhebben, op zoek zijn naar zichzelf en tegelijkertijd op de vlucht voor hun eigen werkelijkheid.

Prachtige afronding van wat de auteur begonnen is in 'Vissen hebben geen voeten'. Alle verhaallijnen die hij daarin heeft uitgezet worden in dit boek uitgebreid en verder uitgediept. Losse eindjes, die niet eens als zodanig overkwamen, worden weggewerkt. Het verhaal wordt verteld door een "ik", die het voortdurend heeft over "Ari en ik". Ari is terug uit het buitenland, waar hij jaren heeft gewoond, om zijn stervende vader te bezoeken en misschien vrede met hem te sluiten. Waar je je in het eerste boek nog afvraagt wie de "ik" is en aarzelend kiest voor een alter ego van Ari, zijn IJslandse "helft" wel te verstaan, krijgt hierop een antwoord wanneer aan het eind van dit boek de "ik" langzaam versmelt met de sneeuw. "Ik ga er zo in op dat het lijkt alsof ik er nooit ben geweest".
Jón Kalman Stefánsson is hard op weg mijn absolute favoriet te worden!

Mooi! Ik moet bekennen dat ik alleen de titels van de twee boeken al prachtig vind.

Getverdegetever, je doet het weer... Je maakt me steeds zo nieuwsgierig.
Het lijkt me wel een pittig boek, daarmee bedoel ik dat je goed je hoofd erbij moet houden als je het leest.
Maar jou kennende Berdine, is dat juist hetgeen waar je zo van geniet.

Dettie

Dat probleem met nieuwsgierig gemaakt worden heb ik ook. Maar ik moet dan dus eerst Vissen hebben geen voeten lezen.

Het is niet moeilijk Dettie. Het is heel mooi geschreven in een rustig tempo. Je kunt het niet vlug, vlug lezen, je kunt je alleen mee laten drijven op het ritme. Je zou het een trage pageturner kunnen noemen. Pittig? Nou, nee. En Renate, je zou inderdaad beter eerst 'Vissen hebben geen voeten' lezen, hoewel het niet noodzakelijk is. Ook de trilogie die hij hiervoor geschreven heeft, hoef je niet in de juiste volgorde te lezen. Ik ben zelf met het tweede deel begonnen en dan duurt het lang voor je weet wat er eerder is gebeurd, en ben je bloednieuwsgierig geworden naar deel 1, maar het hoeft niet. (Deel 1 is 'Hemel en hel')
Het lijken dikke boeken, maar dat valt mee door alle witbladzijden, wanneer er overgeschakeld wordt van toen naar nu naar tussenspel enz. Dat gebeurt vrij veel. In het eerste deel van dit tweeluik uit de auteur veel kritiek op het handelen van de overheid, er wordt ook tamelijk veel herhaald. Dat doet hij in het tweede deel niet. Vanwege dat laatste vond ik het tweede deel nét iets beter. Boven alles ben ik helemaal verslingerd aan de manier waarop hij schrijft. IJslanders zijn poëten en deze spant de kroon!