Leestafel forum

Achterflap: Ben Teister, zoon van Harry Teister, is vol afschuw jegens zijn verwekker, een zelfgenoegzame en eerzuchtige man, die meer rokkenjager is dan family man. Als zijn vader verdwijnt wordt Ben tegen zijn zin opnieuw bij diens bestaan betrokken. Na een uitgebreide zoekactie wordt in het water een skelet gevonden, samen met een kunstknie en andere 'accessoires' die aan Bens vader hebben toebehoord. Nu zijn vader dood is begint deze pas echt te leven voor Ben. Een geheimzinnige uitnodiging lokt hem naar Italië, waar hij nieuwe instructies ontvangt. Steeds meer heeft Ben het gevoel dat hij gevangen zit in een roman waarvan zijn vader de auteur is. Een verhaal waar hij niet uit wil stappen omdat hij hoopt eindelijk een confrontatie aan te kunnen gaan met de man die officieel doodverklaard is maar die als een spook zijn leven belaagt. Vaderval is het tragikomische verslag van een kat-en-muisspel tussen een vader en een zoon, een even onbarmhartige als aangrijpende roman, geschreven in een bezielde stijl.

Ben Teister, hoofdpersoon in dit boek, rekent ongenadig af met zijn juist overleden vader. Op cynische wijze - het deed me aan Dimitri Verhulst denken - fulmineert hij tegen de vermaledijde vader. Hij heeft niet in de gaten dat de appel niet ver van de boom valt. De grote fouten die vader maakte, maakt hij weliswaar niet, maar in het klein wijkt zijn gedrag niet veel af. Dan lijkt vader opeens toch niet dood te zijn. Via briefjes en vliegtuigtickets lokt vader hem naar verschillende landen en Ben volgt, zoals hij al zijn hele leven naar diens pijpen heeft gedanst. De cynische toon wordt iets minder; Ben krijgt het te druk met zichzelf. De lezer krijgt ook een aardige portie Egyptische mythologie opgediend. Op het eind zit je met de vraag: wiens levenswijze is nu de juiste?
Goed geschreven verhaal.

Het klinkt een tikje vreemd maar ook erg boeiend. Vooral omdat de zoon niet doorheeft dat hij toch wel op zijn vader lijkt.

Het zijn ook maar kleine dingen Annemarie. En zoals je misschien weet: je ergert je met name aan dingen in een ander, die je zelf ook doet. Alleen heb je het meestal niet in de gaten.

En dan het moment dat je het toch in de gaten krijgt... Dat heeft iedereen denk ik wel eens en dat is vaak ook de kracht van dit soort verhalen. De herkenbaarheid.