Leestafel forum

Flaptekst: De wetten van de melancholie van Georgi Gospodinov is een staalkaart van Oost-Europa en de roerige geschiedenis van de twintigste eeuw. Maar bovenal is De wetten van de melancholie een roman over empathie en het verliezen daarvan, over de elementaire deeltjes van verdriet en de eeuwige jeugd. Een schitterende roman over heden en verleden, feit en mythe, fysica en mythologie, die de sfeer van het oude Europa perfect weet te vangen.

Moeilijk boek. Het is niet echt een roman, het zijn losse fragmenten, korte anekdotes, verhalen, dagboekachtige aantekeningen met hier en daar een tekening of foto. Er is wel een rode draad die alles verbindt: het verhaal van de Minotaurus, waarmee de hoofdpersoon zich verbonden voelt. Als kind heeft hij de gave om zich zodanig in een mens te verplaatsen dat hij diens herinneringen beleeft. Dat levert veel boeiende verhalen op. Met het ouder worden verliest hij dat vermogen.
Het op één na laatste hoofdstuk 'Een elementaire natuurkunde van de melancholie' heb ik diagonaal gelezen omdat kwantumfysica niet mijn sterkste kant is.

Knap dat je het uitgelezen hebt. Het klinkt niet echt boeiend, al is die flaptekst heel aantrekkelijk geschreven.

Het grootste deel vond ik wel boeiend, veel verhalen waren tamelijk lang, zodat je er een band mee op kunt bouwen. En sommige gedachtespinsels waren ook interessant. Alleen op het laatst werd het me te moeilijk.

De titel sprak me meteen aan, maar als ik jou zo lees, is het me toch iets te zware kost.

Maar ik ben niet zo heel slim, Willeke. En ik ben meer een talen- dan een exacte vakkenmens. Gelukkig gaat het overgrote deel van dit boek gewoon over taal. Het is echt maar een klein stukje dat ik niet begreep. Wat misschien storender is is dat het geen roman is, dat de verhalen los van elkaar staan hoewel ze allemaal een thema of een paar details hebben die later terug komen of worden samengevoegd. Er zitten mooie lijnen in het boek, maar je mag geen boek verwachten waar je lekker in kunt wegzakken. Het is er meer een om over na te denken.

Ik ben ook vooral een talen-mens Berdine. Maar ik houd inderdaad meer van één verhaal dan van losse verhalen.