Leestafel forum

Dr Rossi was inderdaad een figuur uit Peyton Place
Maar het was Dr. Michael Rossi (gespeeld door Ed Nelson)



zo zag hij er uit.

Dettie
die nu ziet dat berdine dat ook al gemeld had.

Marjo schreef: En die Luigi Barzini is ook een echte schrijver, die inderdaad zo'n boek geschreven heeft.

Nu ben ik even kwijt wie die Luigi Barzini is en wat voor boek hij inderdaad geschreven heeft.

Dettie

'Die Italianen' heeft hij geschreven, in1964. Op zijn boek baseert Aldo zijn nieuwe imago van Italiaan, oude stijl.
En die Michael, ja, die was het..

Snappen jullie trouwens de omslagfoto? Hier is ie in het groot..

http://s.s-bol.com/imgbase0/imagebase/l ... 224301.jpg

Ik niet, ik ga even verder onder de verklapper.

V

E

R

K

L

A

P

P

E

R


Ik dacht aldoor door die foto, Aldo zal dát toch niet doen? Van de rotsen springen... Gelukkig doet hij dat niet. Maar hoe moet ik die foto zien? Een sprong in het diepe of zo?
Het is een prachtige afbeelding maar in mijn ogen niet passend bij het verhaal. Vinden jullie van wel?

Dettie

Wat grappig, ik vond het wél passend bij het verhaal..."growing up"....in het diepe springen en iet helemaal weten of je goed terecht gaat komen.
Of keuzes maken die grote gevolgen kunnen hebben en toch in het diepe springen. Zoiets

Groetjes Willeke

"Het is alweer een tijdje terug dat ik zó dicht op de huid van een personage zat, ik voelde bijna hoe het is om een jongen van vijftien te zijn, en heimwee te hebben naar een land waar je nog nooit geweest bent. " Zei je Willeke.
In het kader van een opmerking die je pas maakte bij een ander boek over een man die schreef over een vrouw...heb je hier enige gedachte er aan gewijd dat Stahlie in de huid van een jongen kruipt? En nog wel in een puberjongen, eentje dus, die zeker niet bij de schrijfster op bezoek gaat om eens te vertellen hoe het zit met zijn pubergevoelens..

( ik weet het, ze had Dick Schouten, maar die is alweer volwassen)

"Vertelde hij het aan z'n moeder wat hij gezien had en niet aan z'n vader dan verraadde hij z'n vader. En dan die reactie van die vader! Zou hij het geweten hebben vraag je je af.

Ik trok de conclusie dat die vader het al wist, en dat hij daarom ook zei: je moeder heeft het al zo moeilijk'.. Dat huwelijk was niet goed, dat proefde je tussen de regels door.

Maar ik was geschokt door het feit dat hij het zijn moeder mailde. Al besef ik wel dat zijn Italiaanse moederliefde een danige knak had gekregen. Zijn moeder was niet allen van het voetstuk gevallen, ze was zelfs dieper gezonken dan de bodem.

Dat voel ik als een rode lijn hier: een puber die worstelt met zijn gevoelens en nergens terecht kan. Maar al zou hij ergens terecht kunnen, een puber denkt toch dat hij nergens terecht kan. Hij is eenzaam.

Het mailen van die foto staat gelijk aan de klap. Toch?
Ik was ook geschokt door die klap trouwens. Idioot verhaal vond ik het. Maar vooruit, je moet iets vertellen waar je mee verder kunt.

Ik kan trouwens niet echt uit de voeten met die laatste zin. Eerlijk gezegd: ik snap hem niet.

Over de flap: ik heb die niet bewust meegenomen bij het lezen. Dus had ik geen gedachten als Dettie.
Het is vast figuurlijk bedoeld, maar eigenlijk wel een rare omslag.
Iedere puber springt in het diepe. Toch?

Marjo schreef:Het mailen van die foto staat gelijk aan de klap. Toch?
Ik was ook geschokt door die klap trouwens. Idioot verhaal vond ik het. Maar vooruit, je moet iets vertellen waar je mee verder kunt.

Ik kan trouwens niet echt uit de voeten met die laatste zin. Eerlijk gezegd: ik snap hem niet.

ja ik denk dat je gelijk hebt Marjo, dat het mailen gelijk staat aan die klap.
Maar het enige verschil is dat de verkrachte vrouw dat kind bewust letsel toebracht. In dit geval wist de moeder niet dat Aldo haar gezien had. Daarmee praat ik het niet goed maar ik denk dat moeder zeker Aldo had opgevangen als ze wist wat hij gezien had.
Of het huwelijk wel of niet goed was weet ik niet, wel was die vrouw een half jaar per jaar alleen, ik dacht de vader daar naar verwees met 'je moeder heeft het al zo moeilijk'. Dat ze zo vaak alleen zat.

Waarom was je geschokt dat hij zijn moeder mailde? Aldo had iets gezien waardoor zijn hele wereld op zijn kop stond. Een hoerenloper met zijn moeder in het bed van zijn vader en moeder! Ga er maar aan staan!
Ik denk juist dat het goed was dat hij die foto stuurde. Hij legde daarmee de daden van de volwassenen bij hun zelf.
Hij wilde niet beslissen over hun onvolwassen daden dat mochten ze lekker zelf uitzoeken.
Het is het einde van zijn jeugd en een erg volwassen daad van Aldo in mijn ogen.

Dettie
die de laatste zin ook niet snapte

Het zal best zo zijn dat die moeder er over had kunnen praten en hem opgevangen zou hebben, maar dat is het punt niet denk ik. Zij was de Italiaanse moeder voor hem, eentje die op dat voetsuk hoort te staan. Daar was ze zomaar van af gedonderd. Dat kan hij niet gaan bespreken.

Ik kan me voorstellen dat je zoiets in een opwelling doet, die foto mailen. Maar het was een weloverwogen besluit. Ik was geschokt omdat ik het zelf nooit gedaan zou hebben. Maar ik ben duidelijk Aldo niet. En veel pubers zijn Aldo niet.

Zou dit immers in heel veel romans niet juist opgekropt zijn (zou ik ook doen) om dan later voor problemen te zorgen? Daar worden hele romans aan gewijd. Stahlie heeft die weg afgesloten.


Kan ook zijn dat die vader dat daarom zei. Maar gezien zijn lauwe reactie kreeg ik eerder het idee dat het gewoon niet goed zat tussen die twee.

Marjo schreef:Zij was de Italiaanse moeder voor hem, eentje die op dat voetsuk hoort te staan. Daar was ze zomaar van af gedonderd. Dat kan hij niet gaan bespreken.

Ja aanvankelijk was ze dat wel, toen hij net terug was uit Italië. Maar hij verviel al snel weer in zijn gewone gang van zaken en daar maakte ik uit op dat moeder ook niet meer op dat voetstuk stond. En hij hoeft ook niets te bespreken, moeder moet met hém praten, en ik denk dat als ze geweten had dat hij haar gezien had dat ook zeker gedaan had...

Ik kan me voorstellen dat je zoiets in een opwelling doet, die foto mailen. Maar het was een weloverwogen besluit. Ik was geschokt omdat ik het zelf nooit gedaan zou hebben.

Ik zat te juichen en dacht goed zo! Wat een goede beslissing! Vader neemt zijn verantwoordelijkheid niet naar zijn zoon, snapt niet dat die jongen zijn wereld kapot is gevallen en moeder doet het met de vader van zijn vriend! Hij geeft nu beiden (vader en moeder) een klap, en breekt de boel open en legt de verantwoording bij de daders.
Hij wil niet kiezen tussen vader en moeder en legt de zaak bij de mensen waar het bij hoort te liggen.

Maar ik ben duidelijk Aldo niet. En veel pubers zijn Aldo niet.
Zou dit immers in heel veel romans niet juist opgekropt zijn (zou ik ook doen) om dan later voor problemen te zorgen? Daar worden hele romans aan gewijd. Stahlie heeft die weg afgesloten.

Vind je dat afsluiten? Je kunt nu zelf denken hoe alles verder zal gaan. Het wordt dan alleen niet beschreven, wat ik wel eens wat anders en origineel vind.

Kan ook zijn dat die vader dat daarom zei. Maar gezien zijn lauwe reactie kreeg ik eerder het idee dat het gewoon niet goed zat tussen die twee.

Het zit zelden goed bij een stel waar een van de twee vreemd gaat. Maar als een van de twee heel weinig thuis is dan is de verleiding groter denk ik. Ik kreeg de indruk dat moeder zich behoorlijk eenzaam voelde omdat vader zoveel weg was. En dan is er iemand die belangstelling voor je heeft... en in de buurt is.

Dettie

"Het is alweer een tijdje terug dat ik zó dicht op de huid van een puberg
personage zat, ik voelde bijna hoe het is om een jongen van vijftien te zijn, en heimwee te hebben naar een land waar je nog nooit geweest bent. " Zei je Willeke.
In het kader van een opmerking die je pas maakte bij een ander boek over een man die schreef over een vrouw...heb je hier enige gedachte er aan gewijd dat Stahlie in de huid van een jongen kruipt? En nog wel in een puberjongen

Ja daar heb ik zeker gedachtes aan gewijd. Dat doet ze érg goed vind ik, en totaal geloofwaarig.

Zat Aldo jou ook dicht op de huid, het personage bedoel ik?
En wat vond je van het boek als geheel?

Groetjes Willeke

Ik vind het een goed boek Willeke, maar weet je, als ik hoor dat anderen het ophemelen, krijg ik vaak de kriebels: 'is het echt wel zo goed? Nou valt wel mee hoor'. Dat denk ik dan. Ik kan niet meer onbevooroordeeld zijn.
Personages zitten mij nooit dicht op de huid. Ik kan me daar ook geen voorstelling van maken, hoe dat moet voelen.

Dettie: op een bepaald moment, ik weet niet meer wanneer, ziet Aldo in dat het concept van die ideale Italiaan niet kan opgaan voor hem. Maar hij wil twee dingen behouden: dat is het beeld van de min of meer onaantastbare mama, en de andere ben ik kwijt. Gebaren geloof ik?
Ook al had de moeder met Aldo kunnen en willen praten, ze was van dat voetstuk gevallen, en dat was iets waar hij geen schuld aan had, dat ze zelf had gedaan. Ik denk dat het probleem voor hem daar zat.
Je kunt er natuurlijk over filosoferen hoe de ouders nu reageren, we zullen het niet weten. Maar voor de jongen is het over en out. Hij is op zichzelf aangewezen en weet dat. Volwassen is hij nu.

Hij heeft zijn probleem afgerond, en dus - dat bedoel ik - kun je niet een roman gaan schrijven over een onverwerkt jeugdtrauma. Die insteek hebben de meeste boeken: ze kijken terug, en we zien hoe de personages er nu mee omgaan. Stahlie heeft gekozen voor het heden, en een afronding.

Het kan zo zijn natuurlijk zoals jij zegt Dettie. Maar het kan ook zijn, en dat dacht ik, dat die vader zoveel wegblijft omdat het al niet goed zit. Kip of ei kwestie.

Allemaal dingen die de schrijfster verzwijgt.
Niet belangrijk genoeg denk ik. Het gaat om Aldo, zijn droom, die in duigen valt, en hoe hij daar mee om gaat.


Mijn verslag: http://www.leestafel.info/maria-stahlie

marjo

Allemaal dingen die de schrijfster verzwijgt.
Niet belangrijk genoeg denk ik. Het gaat om Aldo, zijn droom, die in duigen valt, en hoe hij daar mee om gaat.

En het geeft ruimte aan ons lezers om het zélf in te vullen, wat we dus blijkbaar net allemaal op een iets nadere manier doen. Ik houd wel van die niet helemaal dicht getimmerde boeken.

Willeke

Marjo schreef: Hij heeft zijn probleem afgerond, en dus - dat bedoel ik - kun je niet een roman gaan schrijven over een onverwerkt jeugdtrauma. Die insteek hebben de meeste boeken: ze kijken terug, en we zien hoe de personages er nu mee omgaan. Stahlie heeft gekozen voor het heden, en een afronding.

Ja en dat vind ik juist wel goed. Persoonlijk vind ik het geen afronding, Stahlie laat alles open en wij mogen zelf bedenken hoe ze er mee omgaan.
- gaan vader, moeder nu met elkaar praten en zorgen dat dingen beter gaan voor hun?
- gaan vader, moeder en minnaar samen praten?
- gaat moeder met minnaar verder?
- gaat vader weg of blijft hij?
- sluit Aldo zich in zichzelf op, blijft hij op zijn kamer of scheldt hij zijn moeder verrot?
- gaan Aldo en moeder elkaar uit de weg of praten ze het uit?
- wil hij nog wel wat met zijn moeder te maken hebben?
- vertelt hij zijn moeder over de hoerenloperij van haar minnaar enz.
- was dit de eerste keer? is het wel een minnaar?
- gaat Aldo toch wel weer met zijn vriend om of niet?
en zo kun je heel veel bedenken. Dat vind ik wel prettig, een afgerond verhaal is afgerond. Nu kun je lekker mijmeren en allerlei mogelijkheden bedenken.

Marjo schreef:Allemaal dingen die de schrijfster verzwijgt.
Niet belangrijk genoeg denk ik. Het gaat om Aldo, zijn droom, die in duigen valt, en hoe hij daar mee om gaat.

Het laatste 'hoe hij daar mee omgaat' moet nog maar blijken. Dat weten we juist niet, dat begint nu pas.
Ik denk dat het wel belangrijk genoeg is maar de schrijfster lokt ons uit, laat ons nadenken... wat zou jij doen in zo'n situatie.
Jij bent geschokt dat hij mailt. Ik roep YES goed zo! Ik denk het is allemaal helemaal open, jij zegt Stahlie heeft afgerond.

Stahlie heeft het verhaal mooi opgebouwd vind ik. Heel subtiel naar het heftige eind. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend wat er geschreven is maar het is knap om ons zo naar dit eind te leiden.

Wat vonden jullie van die man in het verzorgingshuis, die niets meer kon zeggen? Ik zat te denken wat voor functie heeft hij? Dat Aldo alles tegen hem kon zeggen, zijn eigen gedachten kon ordenen zodat wij ook wisten wat Aldo dacht?

Dettie

In eerste instantie was hij de verpersoonlijking van 'de echte man", als ik het me goed herinner, en verder wilde hij hem op een gegeven mment redden, dat híj de gene zou zijn die hem door zijn scheerbeurt "terug zou brengen, en tenslotte was hij inderdaad degene waar tegen hij ongecencureerd alles kon zeggen.

Ik vind het wel mooi, zo'n zwijgende man die toch een grote plek inneemt. Mooi beeld.

Groetjes Willeke

Als je een afronding zo bedoelt, dat er geen vragen meer zijn, dan ja, dan is alles open. Dat is natuurlijk bij ieder verhaal zo.
Maar het proces van het volwassen worden is voor Aldo grotendeels voltooid. Hij was een snotneus toen het verhaal begon, en heeft zich via diverse voorbeelden (= helden) zover ontwikkeld dat hij zijn eigen keuzes kan maken (of ik er nu blij mee ben of niet, die keuze is gemaakt). Hij heeft de klap uitgedeeld.
Wat ook het antwoord is op al die vragen die jij stelt, Aldo is geen snotneus meer, geen weekdier, zoals jij stelt in jouw verslag. En dat bedoel ik dus met dat het verhaal afgerond is.
Vanaf nu zullen Aldo's keuzes die van hemzelf zijn, niet meer van de een of andere held, al hebben die hem natuurlijk mede gevormd.
Die catatonische man was een klankbord, maar ook een held. Plaatsvervangend voor zijn opa.
Wel makkelijk: al die helden waarmee hij zelf kan doen wat hij wil: wat hem niet bevalt aan die lui, dat streept hij weg.
Maar dat doen we allemaal, denk ik.

Nu heb ik een paar keer overgelezen wat je schrijft Marjo maar ik snap het niet helemaal.

Ik zag niet in het verhaal dat opa en Laszlo helden waren voor Aldo. Wel de overgrootvader, die de klap gaf. Opa had hem alleen de scheerbeurt gegeven waardoor Aldo wakkergeschud werd uit zijn liefdesverdriet. Aldo gaf Laszlo ook een scheerbeurt om hem ook wakker te schudden alleen hielp het niet.
Ook al was hij oud-wielrenner Aldo zag hem toch niet als held? En opa was gewoon opa, geen held, toch? Bruno, de man die de klap gaf, was de held dacht ik.

Dettie

Bruno ook, dat zeker. Maar op een gegeven moment besluit Aldo dat een leven leiden zoals in dat boek staat, en dat in zijn ogen zo goed aansloot bij Brunos leven, niet voor hem is weggelegd, en dan gaat hij zijn opa's voorbeeld volgen.
Lazslo is een held omdat hij niet bang was voor die jongens.

Maar wat deed die opa dan voor bijzonders? En ik weet niet meer voor welke jongens Lazslo niet bang was, help me even op weg.

(Ben ik nu al zoveel vergeten vraag ik me af, geen goed teken)

Dettie

Behalve de scheerbeurt sprak zijn opa tegen hem. Heb je het boek nog? Pagina 53 verwijst terug naar de les de opa hem leerde: 'verdedig jezelf, vecht!' En op pagina 15: 'we zijn slaven, slaven met opgeblazen ego's etc.'

Lazslo loopt iedere middag langs die treiteraars, ondanks hun gepest. En hij schiet zich door het hoofd terwijl hij voor hen staat.

Nee, ik heb het boek uitgeleend aan een bookcrosser.

O dat van Laslo (wat hij gedaan had) had ik uit m'n geheugen gezet, dat vond ik vreselijk. Maar niet bang zijn is toch wat anders... dan schiet je jezelf niet door je hoofd. Dan haal je je schouders op of scheld ze verrot of laat je zien dat je niet bang bent. Dat wat hij deed is juist wel bang zijn in mijn ogen.
Hooguit kun je zeggen dat hij die jongens laat zien wat ze doen, maar de straf die Laslo ze geeft is wel héél erg.

Dettie

In mijn ogen niet hoor. Je schiet je dan ergens anders voor je kop, niet terwijl je voor die jongens staat. Of je loopt onder een trein. Maar een daad als deze, dat maakte indruk op Aldo.

In boek-delen van september staat een uitgebreide bespreking over dit boek.

Over de cover:
De omslagillustratie is in dit geval veelzeggend; de zwevende jongen bevindt zich tussen twee werelden.

Over de scheerbeurt van opa:
De scheerbeurt is te beschouwen als een initiatie- of inwijdingsritueel (inwijding in de wereld van volwassenen) De scheerbeurt symboliseert de mannelijkheid en stoerheid van de volwassenen.


subthema is kritiek op het moderne bestaan waarin materialisme, verslaving en vrije seksuele moraal centraal staan. De moderne wereldburger is (in de woorden van opa) 'verweekt door comfort en door de onmiddellijke inlossing van iedere impuls die zich aandient, een slaaf...verslaafd aan spullen en geld, aan de nonsens die ons worden voorgeschoteld door de televisie, de kranten en de computer... aan macht ... aan tijd... aan seks (p 17)

Dit laatste had ik niet zo gezien en ik kan me het ook niet herinneren.

Er staan nog veel meer interessante dingen over het boek maar dat kan ik moeilijk allemaal hier weergeven.

Dettie