Catherine Poulain - Open zee

[berdine]

Samenvatting: Lili is bijna twintig wanneer ze Frankrijk definitief achter zich laat om te gaan vissen in Alaska. Een wens die ze al tijden koestert. Als zij op het eiland Kodiak arriveert, heeft ze alleen een kleine legertas bij zich.
In Kodiak werken de bewoners in de visfabriek of op de scheepswerf, in de supermarkt, in de twee motels of de diverse kroegen. Niemand is hier normaal. De vissers zijn stuk voor stuk eenzame mannen zonder thuis, dropouts, oorlogsveteranen die hun verleden ontvluchten. En bijna iedereen is aan de alcohol.
Lili leeft voornamelijk op popcorn, slaapt in oude afgedankte auto's en probeert werk te vinden op een van de schepen. Met haar totale gebrek aan ervaring, haar kleine, tengere postuur en zachte fluisterstem lijkt ze niet bepaald geschikt voor het zware leven op een vissersboot. Maar volhardend als ze is, mag ze op een dag toch mee op een longliner om kabeljauw te vangen. Als vrouw tussen mannen met messen en in overalls vol bloedspatten, moet ze bewijzen minstens zo goed te zijn als de anderen, en liefst nog beter. En dat doet ze.
Na een tijdje willen bijna alle vissers met haar trouwen. Met een van hen, een zwijgzame beer van een vent, krijgt zij een korte relatie. Maar ze wil vooral blijven rondzwerven. Buiten zijn. En vissen.
In Open zee doet Catherine Poulain in een betoverend precieze taal verslag van een rauwe, oorspronkelijke en onbekende wereld, bevolkt door eenzame zielen, die permanent geconfronteerd worden met de elementen.

Rauw verhaal over het leven van zeevissers in Alaska. Lili is fanatieke vrouw, die wil leven op de uiterste grens van de wereld en van haar mogelijkheden. Ze werkt en vecht met de elementen als een man, geniet van de onvoorstelbare ontberingen op zee, van haar ijskoude voeten in de kapotte laarzen, van de ontvelde handen, van het vissenbloed- en slijm op haar gezicht en in haar ongewassen en vastgekoekte haren. Pijn wordt weggedrukt en ze gaat over de grenzen van uitputting heen. Ze wil zó intens een worden met de zee en de vissen, dat ze de rauwe hartjes van de vissen opeet en één keer zelfs haar tanden in een rauwe zalm zet. Op de wal leeft ze het van alcohol doordrenkte bestaan van haar collega's. Ze wordt gewaardeerd om haar wilskracht, doorzettingsvermogen en onvermoeide inzet, maar ze laat zich door niemand vangen, want ze wil vrij zijn. Goed geschreven verhaal doorspekt met mooie natuurbeschrijvingen, over een zelfdestructieve vrouw, die leven op het scherpst van de snede verkiest boven een matig en saai bestaan.

[Marjo]

Jakkie...hoewel, Japanners eten ook rauwe vis, dus zo bijzonder is het niet eens. Ik betwijfel of dit iets voor mij is.

[berdine]

Ik weet het ook niet. Eerder voor jou, dan voor Dettie, denk ik. Die woeste natuur zal jou wel aanspreken. Dettie houdt wel van sterke vrouwen, maar ik weet niet of je haar zo mag noemen. Ze is bezeten, gaat over lijken, haar eigen lijk voorop. Teveel van het goede. En die rauwe vis eten is levensgevaarlijk. Ik weet niet hoe die Japanners dat doen, maar die eten denk ik geen organen. Lili wordt er ook goed ziek van. En als ze moet kiezen tussen hechtingen uit haar hand halen of gaan vissen, dan weet ze het wel. Ze heeft sterke tanden.

[Dettie]

haring is ook rauwe vis.
En zalm wordt vaak ook zo gegeten, zonder roken of iets. Héél dunne plakjes.

Dettie

[Marjo]

Nou, ik kan het altijd proberen. Ik dacht even dat ik het zich kunnen reserveren bij de bieb, omdat je nu boeken kan komen halen, op afspraak,dat wel. Maar: helaas kun je niet zelf kiezen. Als ik zou zeggen: literatuur en cultuur - een van de keuzemogelijkheden - wat zou ik dan krijgen?
Misschien gewoon proberen?

[berdine]

Nou je kunt het altijd proberen. Mijn ervaring met dit soort "verrassingspakketten" is dat het altijd tegenvalt.

[Dettie]

Gewoon doen, is juist leuk! Krijg je boeken te lezen die je misschien anders nooit zou kiezen.
En is het toch niets dan lever je ze gewoon weer in.

Dettie

[Marjo]

Dat was mijn gedachte ook Dettie. Ik heb het dus al gedaan. Het gaat alleen niet zo snel.