Flaptekst:
Wanneer de vijfjarige Mathilde ontdekt dat haar vrolijke vader, Mart, in de oorlog veel leed gekend heeft is dat een schok. Dat er niet over gesproken mag worden stelt haar voor raadsels.
Ze is eerstejaars op de kunstacademie als haar vader instort. Zijn zwijgende aanwezigheid drukt zwaar op het gezin. Als Mart zich gedwongen ziet een verzetsuitkering aan te vragen wordt hij getoetst door een psychiater. Daar praat hij voor het eerst over zijn indringende ervaringen als dwangarbeider. Op hetzelfde moment leest Mathilde het geheime schrift waarin haar vader zijn barre vlucht naar Nederland beschrijft. Langzaam wordt duidelijk wat er is gebeurd. Dat haar vader de oorlog zag als leerschool sterkt Mathilde in het voeren van haar eigen strijd.
Mijn mening:
Natuurlijk is dit een belangrijk verhaal. dat verteld moet worden. Aandacht voor de mannen - 600.00 Nederlandse mannen en jongens - die gedwongen werden naar Duitsland te gaan om daar in werkkampen te werken is er niet zo veel geweest. Het verhaal is gebaseerd op wat de vader van de schrijfster heeft meegemaakt, aangevuld met informatie uit non-fictie literatuur, archiefdocumenten en getuigenverslagen. Dit verhaal wordt verteld vanuit een van de slachtoffers zelf, waarbij het meest wrange is dat zij niet gezien werden als slachtoffer. Waren ze immers niet zelf naar Duitsland gegaan? zo dacht men. Pas jaren later kwam er een beetje erkenning.
Tessa IJzermans heeft het verhaal aangevuld en gefictionaliseerd, daarbij proberend zoveel mogelijk de feiten weer te geven.
Dat ze daar in geslaagd is, dat geef ik toe. Maar het verhaal blijft op afstand, het leest niet prettig.
En daarom is dit geen officieel verslag geworden.