Drie Amerikaanse militairen keren terug uit de Tweede Wereldoorlog. Ze worden met hetzelfde vliegtuig naar huis, naar Boone City gevlogen. Voor de oorlog kenden ze elkaar niet, maar nu treffen ze elkaar, aanvankelijk bij toeval, later bewust vaker en worden vrienden. Allen hebben moeite hun draai te vinden in een wereld die niet meer aansluit bij de hunne. Ze zijn getraumatiseerd, hoe kan het ook anders.
De jongste, Homer, heeft bovendien een lichamelijke handicap opgelopen, spastische verlamming aan de linkerzijde van zijn lichaam. Dat geeft meteen problemen thuis. Zijn ouders willen hem pamperen en zijn aanstaande verloofde lijkt alleen maar te huilen. Hij zet het op een drinken, want de alcohol maakt zijn spastische bewegingen rustiger.
De andere jongeman, Fred, vindt zijn jonge vrouw in een nieuw appartementje met een andere man. Zijn foto op de kaptafel heeft gezelschap van twee andere jongemannen. Dat wordt een scheiding. Ook kan hij geen werk vinden dat hem aanstaat. Hij is ongeschoold en kan alleen een bommenwerper besturen, maar daar is in Boone City geen behoefte aan.
De oudste van het stel, Al, houdt het niet meer uit op de bank waar hem bij thuiskomst zelfs promotie wachtte. Rijke dames die zich druk maken over hoe ze nóg meer geld kunnen verdienen. Hij verdraagt het niet meer.
Langzaamaan weten ze toch een plek met iets als zicht op een toekomst te vinden. Al vindt die zelf, en de twee jongeren worden geholpen door de vrouwen in hun leven, die zich in hun problemen hebben verdiept en met een oplossing komen.
Ik heb het boek in het Engels én het Nederlands gelezen. Het Engels was me te lastig: vol militaire rangen en ordes, technische details en hier en daar een afwijkende zinsopbouw, omdat de auteur dit boek heeft geschreven in vrije verzen. Het leest bovendien erg lastig omdat die vrije verzen zelden een ritme hebben. De Nederlandse vertaling is van 1948, voor zover ik kan nagaan. De vertaler heeft de vrije verzen gelaten voor wat ze waren en er gewoon proza van gemaakt, dat een stuk gemakkelijker leest. Grappig is dat hij Amerikaanse woorden, die we toen nog niet kenden moest omschrijven (hamburg: stuk rundvlees; jook-box: muziekautomaat)
Het boek verscheen in 1945 en werd verfilmd in 1946. De film was erg succesvol (zeven Oscars), maar de auteur was niet blij met de veranderde titel (The best years of our lives) en de gewijzigde details.
De film heb ik járen geleden ook gezien en de details die me nog voor de geest staan komen inderdaad niet in het boek voor. De spastische Homer is daarin een handloze Homer geworden. Dat spastische, met grimassen en gekwijl zal te lastig zijn geweest voor de acteurs.
Ik vond het boek zeker de moeite waard, al is het wel gedateerd. Een beetje plechtig geschreven, met veel "zij" i.p.v. "ze" en "der". Het verhaal is wat zoetig met een waarschijnlijk happy end. Maar de kern ervan komt toch goed binnen en daar ging het de auteur om.