Jan van Aken - De valse dageraad

[berdine]

Samenvatting: We schrijven het jaar 1065. In zijn cel krabt Hroswith, een oude monnik, de perkamentbladen van een bijbel af, om zijn levensgeschiedenis te kunnen schrijven. Als zoon van een vermeende heks heeft hij op jonge leeftijd al moeten vluchten, later wordt hij vogelvrij verklaard omdat hij de dochter van een graaf zwanger maakt. In Denemarken verwerft Hroswith zich aanzien als meestersmid, maar dan ontvoeren Arabische slavenhalers hem, en beginnen lange omzwervingen over de grote Russische rivieren, die hem via Constantinopel naar Damascus brengen, waar hij de Arabische poëzie en wetenschap leert kennen.
Als Hroswith terugkeert naar de Lage Landen, betrekt keizer Otto hem bij zijn machtsspel. Hroswith volgt het rondreizende hof naar Rome, waar hij de jonge keizer en paus Silvester helpt bij het verwezenlijken van hun grootse plan.
Intussen is het apocalyptische jaar 1000 aangebroken; zal er een nieuwe dageraad aanbreken? Zelden werd een van de donkerste perioden van de Europese geschiedenis zo kleurrijk en zinnelijk beschreven als in De valse dageraad.

Dit is een spannende avonturenroman. Als een James Bond avant la lettre weet Hroswith zich uit de meest onmogelijke situaties te bevrijden. Gaandeweg besef je wel dat je het met een korreltje zout moet nemen en dat Hroswith nogal een blaaskaak is. De man begon me danig tegen te staan, hetgeen niet wegneemt dat ik, telkens als ik het boek weer oppakte, in no time helemaal ingesponnen raakte door het verhaal. Het boek heeft vaart, leest als een trein en de historische setting is complex, maar goed te begrijpen.

[Dettie]

Dat is dan toch wel knap dat de schrijver, ondanks het blaaskakerige gedrag van Hroswith, toch weet te boeien. Jan van Aken schrijft sowieso aparte boeken.

Ik lees op Wikipedia:

De eerste drie boeken van deze schrijver spelen zich vóór de Vroegmoderne tijd af. In Het oog van de basilisk lezen we over Epiphanius Rusticus in de nadagen van het Romeinse Rijk, terwijl we in De valse dageraad kennismaken met Hroswith van Wikala in de Middeleeuwen ten tijde van de eerste millenniumwisseling. Zijn derde roman speelt zich af in de 1e eeuw na Christus en behandelt de reis van de wijsgeer Apollonius van Tyana naar India, zoals achteraf gezien door de ogen zijn leerlingen Damis.

[...] Van Aken is al eens de 'Nederlandse Umberto Eco' genoemd.

Mee eens Berdine?


Dettie

[Marjo]

Ik heb wel eens een boek van hem geprobeerd, maar kwam er niet door heen.

[berdine]

Nou, bij Umberto Ecco kon ik geen touw vastknopen aan de gebeurtenissen in het Verre Oosten. Landen en volkeren die we nu niet meer kennen en in Baudelino had ik dus geen flauw idee meer wie tegen wie vocht of wie bij wie hoorde. De geschiedenis wordt veel algemener beschreven. Daar las ik op het laatst alleen nog maar zinnen zonder betekenis. Dit is véél toegankelijker en hier word je als gewone simpele lezer dus veel wijzer van.

[berdine]

Dat zal vast niet dit boek geweest zijn, Marjo.
Ik kan over de andere boeken niet oordelen, ik had alleen dit boek in mijn gekregen boekenkast.

[Dettie]

Ik vond van Umberto Eco De naam van de Roosheel moeilijk en heb daarna nooit meer een boek van hem geprobeerd.

Van Jan van Aken heb ik de ooit geprobeerd De afvalligen te lezen, daar kwam ik niet doorheen. ik vond dat ook een erg moeilijk boek en de historie duizelde me soms. Biblion schrijft daarover: " De schrijver is geen bijzonder literair stilist (soms ronduit slordig) en zijn personages hebben niet alle even veel diepgang, maar hij weet een spannend verhaal te vertellen (al had het geheel beknopter gemogen) en een consistent tijdsbeeld op te roepen."
Ik proef dat ook een beetje uit jouw woorden Berdine over De valse dageraad.

Dettie

[berdine]

Ja De naam van de roos was moeilijk, maar ik vond Baudolino nog moeilijker.
De valse dageraad is niet slordig, op een enkel klein dingetje na (het noemen van een naam, als zijnde bekend, maar die nog niet genoemd was of een keer "Nijmegen", terwijl het voor de rest "Nimwegen" wordt genoemd). In een boek van 532 blz. en onnoemelijk veel personen is dat voorstelbaar. Die personen waren natuurlijk ook niet allemaal grondig uitgewerkt, maar de hoofdpersonen in elk geval voldoende om je een idee van hun karakter te kunnen vormen.
Het had inderdaad wel wat minder gekund qua omvang (en avonturen). En het was voor een groot deel spannend, in elk geval nergens saai. Grote literatuur zou ik het ook niet noemen.

[Renate]

'De naam van de roos' heb ik gelezen en dat vond ik geweldig.
Daarna heb ik 'De slinger van Foucoult' gelezen, een boek dat sommige mensen moeilijk vonden, maar daar had ik geen problemen mee.
Vervolgens heb ik 'Het eiland van de vorige dag' geprobeerd, een boek dat men gemakkelijker te lezen vond, maar waar ik niet doorkwam en dat ik dan ook weg heb gelegd.

Jan van Aken zal ik misschien ook op m'n lijstje zetten.

[Dettie]

Oei de slinger van Foucoult heb ik ook geprobeerd, dat lukte me niet. Zulke boeken moet je rustig en met veel aandacht lezen en dat lukt me vaak niet. Ik lees te snel en sla dan niet genoeg op om het geheel te volgen bij zulke boeken als De slinger van Foucoult.

Dettie

[berdine]

O jé! Ik zie net toevallig dat ik die ook heb staan. Moet ik eens aan beginnen...

[Dettie]

Haha, ja zo'n boekenkast kan nog heel verrassend zijn hè.

Dettie

[berdine]

Het stond bij die stapel gekregen boeken, die titels zitten niet zo precies in mijn hoofd. Ik heb dus een excuus!

[Dettie]

haha Excuus aanvaard!

Dettie