Melinda Nadj Abonji- Duiven vliegen op

[Marjo]

'Het is wel even wennen, de roman van de Hongaars-Zwitserse Melinda Nadj Abonji (1968). Duiven vliegen op is namelijk geschreven in een onorthodoxe stijl. Abonji's zinnen buitelen over elkaar heen, en worden schijnbaar lukraak afgewisseld met gedachten die nu eens het ene, maar een volgend moment weer een ander personage blijken toe te behoren.
Het kost enige tijd voordat je gewend bent aan het veelvuldig gebruik van de derde persoon, gevolgd door een aanwijzend voornaamwoord. Zelfs de ik-persoon wordt op deze manier gebruikt: 'Nomi en ik, die eigenlijk niet in het Mondial passen, ik, die er zeker ook aan denk wat er allemaal al is misgelopen, best veel!, of toch niet?'

Het gezin Kocsis, vader, moeder en hun dochters Ildikó en Nomi zijn Hongaarse immigranten uit Joegoslavië die zich vestigen in een klein Zwitsers stadje. De ouders hebben al het een en ander aan oorlogsgeweld en discriminatie meegemaakt in het land waar zij woonden, het gebied dat eerst Hongaars was en ingelijfd werd bij Joegoslavië. De kinderen daarentegen hebben een vrije zorgeloze opvoeding gehad.
Wanneer de ouders hun verblijfsvergunning krijgen, moeten de zusjes naar een land waar ze niets (her)kennen, maar waar ze min of meer wortelen.
En dan breekt de oorlog uit in het land waar zij vandaan komen, en wordt hun familie verscheurd.

Eigenlijk wilde ik er een verslag van maken, maar het komt er niet van. Het is wel een heel bijzonder boek. Prachtig geschreven, juist die aparte stijl maakt het zo mooi! Veel is autobiografisch.

[berdine]

Lijkt me ook al mooi... Het wordt helaas teveel!

[Dettie]

Dat klinkt als een prachtige verhaal. Ik weet eigenlijk veel te weinig over de gebeurtenissen in Joegoslavië en Hongarije.

Dettie

[Marjo]

Je kan niet alles weten, ik weet er ook te weinig van. Daarom ook was dit boek mooi. Maar het was vooral de taal.