Francesco Biamonti - Waaierwind

[berdine]

Samenvatting: Varí verbouwt al jaren mimosa en olijven, hoog op een rotsachtige berg in het Italiaanse Ligurië, de onherbergzame grensstreek met Frankrijk. De grond is er karig, de Mariabeeldjes zijn afgesleten en de kruisen op de bergtoppen gekromd door de wind. Varí is nagenoeg de enige die nog in zijn gehucht is achtergebleven; in het naburige dorpje Luvaira staat hij bekend als de kluizenaar van Aùrno. Wanneer zijn mimosaoogst bevriest, begint Varí steeds vaker mensen de grens over te smokkelen naar de Côte d'Azur via de bergpas die hij als geen ander kent. Een Nederlandse zeeman levert hem Oost-Europese, Turkse en Arabische vluchtelingen. Maar ook de smokkelwereld is veranderd. Diefstal, drugssmokkel en geweld zijn aan de orde van de dag. De vele Nederlanders in het dorp lijken er iets mee te maken te hebben. Varí vraagt zich in stilte vooral één ding af: waarom is de jonge vrouw Sabèl verdwenen? In Waaierwind overstemmen de zang van de steenpatrijs en de monotone roep van de steenuil de geheimzinnige voetstappen in de nacht. De dorre natuur in het werk van Francesco Biamonti weerspiegelt een maatschappij in verval en verluchtigt tegelijkertijd een eenzaam leven. Niemand kan zo schilderen met woorden als de Italiaanse meester. Net als in zijn eerder vertaalde 'De woorden, de nacht' is "de betovering onontkoombaar". (Michaël Zeeman in 'de Volkskrant')

Biamonti is inderdaad een schilder met woorden. Hij palmt je in met mooie zinnen, vol kleuren. Beschrijvingen vol zilver licht en blauwe bergen. Hij schept een sfeer van melancholie, eenzaamheid en gelatenheid, die precies past bij een laatste bewoner van een verlaten bergdorp. Langzaam kruipt er spanning in het verhaal. Nadat de mimosa-oogst is bevroren laat de oude Varí ook zijn olijvenboomgaard verwilderen en vat zijn werk als passeur weer op. Gaat dat wel goed, nu er steeds meer gevaar in de bergen schuilt? En waar is Sabèl? Komt ze nog terug?
En dan begint het verhaal te slepen. Wij weten dan dat het Sabèl goed gaat, maar Varí kent alleen de geruchten en wacht op haar terugkomst. Sabèl blijft besluiteloos. Varí wil stoppen met het gevaarlijke passeurswerk, maar gaat toch steeds maar door. De spanning verdwijnt. De mooie zinnen worden te zwaar en te veel. Zelfs de dialogen bestaan uit mooie woorden, vraag en antwoord hebben niet noodzakelijk iets met elkaar te maken.
Hoe mooi had de auteur dit verhaal kunnen afronden. Hij had Sabèl kunnen laten kiezen voor naar huis gaan. Hij had Varí zijn einde kunnen laten vinden in de bergen. Maar hij blijft net zo besluiteloos als zijn hoofdpersonen en het verhaal waaiert uit als de wind van de titel.

[Dettie]

Wat een mooi verslag heb je gemaakt Berdine, heel poëtisch.
het lijkt me toch wel een mooi boekje. Geen tijd, geen tijd helaas.

Dettie