Willy Corsari - De zonden van Laurian Ostar

[berdine]

Recensie uit 1931

WILLY CORSARI, De zonden van Laurian Ostar, den Haag, N.V. H. P. Leopold's U.M., 1931.
Langzaam-aan ziet men het talent van Willy Corsari in bloei geraken. Haar vorige boeken vertoonden reeds een sterke gave van vertellen, haar verhalen waren onderhoudend, luchtig, en toch niet zonder diepte. Maar de figuren harer hoofdpersonen leden alle min of meer aan een wat onnatuurlijke gecompliceerdheid, het was of de schrijfster zich toenmaals vermeide in Dorian-Gray-achtige suggesties. De Willy Corsari die we uit „de Zonden van Laurian Ostar" leeren kennen, lijkt een veel eenvoudiger en zuiverder persoonlijkheid. Het lijkt of zij zich schoongewasschen heeft van die geraffineerde lust tot eenigszins modieuse zielsverwikkelingen. Al deze ballast is overboord gegooid. Er zijn slechts enkele passages waarin ik de liefde van Laurian wat opgeschroefd, de situatie eenigszins onaannemelijk achtte. Overigens is deze dikke roman vol warmte en vooral suggestie. Het is de toon, de bijna sprekende toon, bijna als een sprekende stem, die, meer dan alle dingen, warmte oproept. We worden ingesponnen in een zoete, meisjesachtige liefdessfeer. We zien een mooie, goede liefde, gedoemd om zich tegen het noodlot te pletter te loopen. Waarom? Deze Laurian, die den schilder Eric liefheeft, met hem getrouwd is, hem omringt met een dienende, sprankelende liefde, deze kleine meisjesachtige figuur is gedoemd met volle bewustzijn te staan op het slagveld harer liefde. Heel mooi is haar latere verhouding met den ietwat ruwen Rotterdamschen stuwadoor geschetst. Deze man zien wij werkelijk leven, veel meer dan den schilder Eric. En ook haar zien we in haar lijden en offeren en van binnen vergaan meer en béter leven dan in haar wat zoete liefde tot Eric. Graag had ik het boek als geheel korter gezien, wat vaster ineengebouwd. Dan zou mijn waardeering er voor veel grooter zijn. Ook missen wij achter de echte zielswarmte van Laurian iets als een hooger menschheidsbewustzijn. Zij is nog altijd een gedrevene, een schoon en teeder noodlotswezen, ondanks haar liefde-kracht, geen trotsch menschekind. Intusschen blijft het van Willy Corsari de zeer groote verdienste, een zoo eenvoudig en goed verteld verhaal te hebben geschreven in een tijd die zoo vol is van machteloosheid en ziellooze gecompliceerdheid.
Jo DE WIT

Helemaal mee eens. Ondanks de gedateerde woorden als "gelaat", "smartelijk". "harer/zijner" etc. is dit ook in deze tijd een boeiend boek. Willy Corsari was een getalenteerd vertelster en je wordt vrijwel onmiddellijk het verhaal ingezogen. Je wilt weten hoe het verder gaat en hoe het afloopt.
In onze ogen lijkt de innerlijk strijd van Laurian Ostar zwaar overdreven. Ik weet niet of dergelijke, zichzelf volkomen wegcijferende, liefdes nog bestaan. Misschien bestonden ze toen ook alleen maar in boeken.....
Al had het wel iets ingekort mogen worden, ik heb het met veel plezier gelezen! Mijn exemplaar is overigens van 1950 en qua spelling aangepast aan die tijd.
Mocht iemand geïnteresseerd zijn in het verhaal van dit "noodlotswezen", dan hoor ik het wel!

[Annemarie]

Het klinkt lekker nostalgisch. "Noodlotswezen", wat een bijzonder woord. Wat leuk dat je die oude recensie hebt gevonden!

[berdine]

Ja hè? Verder was er ook niets te vinden, behalve het boek zelf, meestal in een omnibus.