Arne Dahl - Woede

[Annemarie]

Arne Dahl heeft een heel mooie, eigen stijl. Hij geeft het verhaal niet cadeau maar geeft de informatie vakkundig gedoseerd prijs. In eerste instantie weet je als lezer niet in welke richting het verhaal gaat en hoe de verschillende fragmenten en gebeurtenissen bij elkaar horen maar dan ineens lost de mist op en kun je niet meer stoppen met lezen.

Lees mijn recensie over het boek Woede hier: http://www.thrillers-leestafel.info/arne-dahl/

[Marjo]

Die zag ik vanmiddag in de bieb liggen. Ik heb het laten liggen.

[Annemarie]

Zonde! Waarom mocht het boek niet mee?

[Marjo]

Omdat ik overstelpt word...

[Annemarie]

Aaaaah, ja dat is overmacht natuurlijk. Mocht je toch eens tijd hebben dan is dit wel een aanrader.

[Marjo]

Ik denk dat ik op dat moment eerder een boek van Meg Abbott zou kiezen dan een van Arne Dahl. Ik houd meer dan psychologische diepgang dan van actie.

[Annemarie]

Als ik dit boek in een categorie zou moeten indelen dan zou ik eerder kiezen voor psychologische thriller dan voor actiethriller.
Er zit wel wat actie in maar kern van het verhaal is het in de kladden grijpen van een of meerdere moordenaars.

[Marjo]

Dat heb ik dan weer niet begrepen uit jouw verslag. Wat Dettie zegt: het is toch lastig over te brengen.
Ook vergelijk je met Deon Meijer, en dat is dus een schrijver die ik niet lees, omdat zijn soort boeken mij niet bevallen.

[Annemarie]

Ik kan Arne Dahl eigenlijk alleen maar vergelijken met... Arne Dahl. Zijn stijl is heel eigen. Wat ik over Deon Meyer schreef is dat er werd verwezen naar een personage uit zijn boeken. Deze twee auteurs hanteren een totaal verschillende stijl. Allebei zeer de moeite waard wat mij betreft.

[Renate]

Het boek ligt bij mij nog op het stapeltje te lezen. Ik hoef er in ieder geval geen bespreking van te schrijven.

[Annemarie]

Van dit boek ga je vast genieten Renate!

[Renate]

Ik ben er net in begonnen en dit is weer echt iets om m'n tanden een beetje in te zetten. Wat ik zo grappig vind is dat er een café in Den Haag wordt genoemd, dat inderdaad op de aangegeven plaats zit.

Het is weer een boek met wat diepgang, waar je je hoofd een beetje bij moet houden. Toch een verschil met de boeken van Baantjer, Baantjer en de Waal en ED Vermeulen. Dat zijn meer ontspannende boekjes voor tussendoor.

[Annemarie]

Leuk dat je erin begonnen bent. Ja, het zijn echt wel diepgaande verhalen die je niet even tussendoor kunt lezen. Het is soms best een zwaar verhaal om te lezen maar o, wat is het de moeite waard!

[Renate]

Geweldig boek. Ik vraag me nog steeds af wat Deda nu eigenlijk voor figuur in het verhaal is. De eerste hoofdstukken over het eiland, of de eilanden zijn erg mysterieus. Wat zou Deda met de moordenaar op de gevangeniseilanden te maken hebben?

Het is een boek, waarbij ik regelmatig even terug moet bladeren.

[Annemarie]

Het wordt later allemaal duidelijk. Het verhaal van Deda is wel heel naar vind ik.

[Renate]

Het verhaal van Deda klinkt inderdaad heel naar.

[Annemarie]

Sterk beschreven ook.

[Renate]

Misschien is het ergste van het verhaal van Deda nog wel dat het op ware gebeurtenissen is gebaseerd. Zoek maar eens op Google naar Nazina. De gruwelen uit de werkelijkheid zijn soms erger dan de schrijver kan verzinnen.

[Annemarie]

Ja, ik had ook al gegoogeld. Het is echt een vreselijke geschiedenis. Ik kreeg er kippenvel van!

[Renate]

En ik heb het boek uit. Ik vond het weer erg spannend, al vond ik de plot over de tweede seriemoordenaar wat vergezocht. Ergens had ik het gevoel dat het als een soort tegenhanger voor het verhaal van de eerste seriemoordenaar moest dienen. Empathie had ook een geschikte titel voor het boek kunnen zijn, want daar draaide het hele verhaal om, of liever gezegd om het gebrek aan empathie. Aan beide kanten gaat men voor het bereiken van een soort ideaal over lijken.

[Annemarie]

Het verhaal over Deda is het sterkst vind ik. Goed om te lezen dat je ook van dit boek hebt genoten. Nu is het wachten op het volgende boek!

[Renate]

Het verhaal over Deda vond ik zelf ook het sterkst.