Ober! Er zwemt een kwal door mijn soep
alles wat je liever niet wilt weten over eten
illustraties: Sylvia Weve
tekst: Bette Westera

Al in het eerste hoofdstuk wordt duidelijk gemaakt dat gewoontes veranderen: mensen van een of twee generaties terug zouden er niet over gepeinsd hebben om dingen als spaghetti op tafel te zetten, en wij griezelen  vooralsnog van het eten van sprinkhanen. Maar dat kan zomaar veranderen, waarom niet??

Niettemin lees je dit boek met verbazing: eten mensen echt dieren als ratten en cavia’s, of apen?  Dat lijkt ons vreselijk! En dan gaat het niet om de smaak, maar om het idee van wat je zit te eten. Maar het verandert immers al: ook in Nederland kun je bij de Chinees kwal eten. Of slang... En als een bisamrat ‘waterkonijn’ heet, smullen we er ook van!

’s Lands wijs, ‘ s lands eer, dat is de boodschap van dit boek, waarin Bette Westera ook behalve feiten, ook leuke anekdotes of grapjes heeft vermeld. En Sylvia Weve heeft er leuke tekeningetjes bij gemaakt.

Echt griezelig zijn de verhalen over kannibalisme. Hetgeen overigens niet betekent dat men mensenvlees eet, al kan dat wel. Kannibalisme staat voor het eten van soortgenoten. Een spin die haar eigen mannetje opeet na het paren ( dat doen ze) is ook een kannibaal. Daar hebben we helemaal geen moeite mee. Maar het verhaal van het vliegtuigongeluk in de Andes heeft veel ophef veroorzaakt: er is ook een boek en een film van: de overlevenden aten de gestorven medepassagiers, om zelf in leven te blijven... Maar dat is een incident, het is niet zo dat kannibalisme onder mensen iets normaals is. Toch kun je in Polynesië beter maar niet zeggen ‘ ik kan je wel opvreten’ Of ‘ je eet de oren van mijn hoofd’. Dat betekent daar namelijk dat je iemand uit de grond van je hart vervloekt!

Wat te denken van dingen die eerst lang liggen te rotten, om dan vervolgens als delicatesse verorberd te worden. Daar hoeven we niet eens voor naar het buitenland. In Limburg eten ze rommedoe, een stinkkaas . Een stukje verderop in Europa, in Sardinië eten ze kaas waar de maden uit moeten kruipen. Die eten ze met maden en al. Lopen de rillingen al over je lijf? Persoonlijk vind ik het idee van het eten van een ei met een halfvolgroeid kuiken er in nog erger. Dat doen ze op de Filippijnen. Gatver…

Toch.. wie weet wat onze (achter)kleinkinderen allemaal met smaak zullen verorberen!

Een leuk vormgegeven en vooral ook informatief boekje.

Een laatste opmerking: er wordt even terloops aandacht geschonken aan de bio-industrie. Het laat de lezer even nadenken over het absurde van het vetmesten van dieren in kleine kooitjes. Hoe kan dat nou lekker zijn?

ISBN 9789026126666 Hardcover 96 pagina's | De Fontein augustus 2009
Vanaf 9 jaar

© Marjo, september 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER