Neem me mee
Ad van Iterson

Een klein boekje, maar als er zo over je geschreven wordt door een van je nazaten, dan heet dat Klein, maar fijn. Erg fijn! 
Het is een ode aan zijn ouders geworden, zonder overdreven woordgebruik of dramatisch gedoe.

Van Iterson groeide op in een klein dorp in Limburg: Limmel. Bij Maastricht. Zijn vader werkte in de Mauritsmijn, maar was geen grondwerker. Hij kwam niet zoals zo vele anderen zwart thuis. Maar een vroege dood stierf hij wel. Of dat aan het stof van de mijn  lag, of misschien aan het feit dat hij een kettingroker was, dat weten we niet. Maar zijn dood, een paar dagen na het feest voor zijn 25-jarig jubileum hakt er hard in. De zoon zal het niet laten blijken, hij is dertien en hij mist niemand.
Op de dag dat hij ouder is geworden dan zijn vader, denkt hij terug aan zijn jeugd. Zijn opvoeding was niet al te streng Rooms, al was er natuurlijk geen ontkomen aan de kerk. Maar zijn vader vond zichzelf een rooie. De jonge Ad wist niet wat dat betekende, zoals er meer dingen waren die hem ontgingen. Of niet bovenmatig interesseerden, zoals de puberale ontdekkingstochten van zijn kameraden.
Op de dag dat hij zijn vader overleefd heeft, bezoekt hij zijn moeder, die intussen 85 is, en in een verzorgingshuis zit. Hoewel enigszins verward vanwege een delier, komt ze soms onverwacht helder uit de hoek. Maar ook van haar moet hij afscheid nemen.

Natuurlijk is het jammer dat een kind moeite heeft met het uitspreken van zijn gevoelens ten aanzien van zijn ouders, maar dat deed je niet. Niettemin zal het toch voor de ouders wel duidelijk geweest zijn, gewoon door zijn gedrag. En mochten ze in staat zijn om vanuit een hiernamaals een blik te werpen op hun zoon, dan weten ze het zeker: hij hield van hen.

ISBN 9789046807163 | Paperback |170 pagina's | Nieuw Amsterdam | februari 2010

© Marjo, 8 januari 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De Citoyenne

Ad van Iterson promoveerde op de eerste aardewerkfabrikanten in Maastricht en dat is waar deze historische roman in feite over gaat, de aardewerkfabriek Regout en de fabrikant Petrus Regout sr. (1801-1878). Dit in tegenstelling tot wat de flaptekst vermeldt. Volgens de flaptekst gaat het boek over Louise Mordant, dochter van de verlichting, die hevig verliefd wordt op Hans Erich Thalberg, een architect die vertrouwt op de terugkeer van de middeleeuwen.
Natuurlijk speelt Louise Mordant een rol in het boek maar zij is meer de aangever dan hetgene waar het allemaal om draait.

Louise is journaliste, vrijgevochten, flapt alles wat er in haar opkomt uit. Dit laatste zorgt wel eens voor pijnlijke situaties. Zij heeft een fascinatie voor de Regoutfabriek, later zullen we begrijpen waarom.
Haar vader, waar ze nauwelijks contact mee heeft, is kroegbaas en werkte vroeger bij de Regoutfabriek, weliswaar ook als tapper, maar hij zag en hoorde veel. Wat hem het meest tegenstaat aan de fabriek is de kinderarbeid. Hij wacht zijn kans af om de fabrikant aan te kunnen pakken op dit onderwerp. Regout echter ziet zichzelf als vader en mentor van zijn arbeiders. Er is een verplichte ziekteverzekering en hij heeft zelfs vlakbij de fabriek een woonkazerne laten bouwen waar 70 gezinnen kunnen wonen
Deze kazerne is ontworpen door genoemde Hans Erich Thalberg, woonachtig in Aken.
Thalberg is nu weer in Maastricht, het is 1867, in de hoop nóg een opdracht binnen te kunnen halen. Louise en hij ontmoeten elkaar in een koffiehuis en zodra Louise hoort dat hij contacten heeft met de familie Regout dwingt zij als het ware Thalberg een ontmoeting met haar en Petrus Regout jr. te regelen zodat zij een artikel over de fabriek kan schrijven. Wat Thalberg niet weet is dat Louise heel andere bedoelingen heeft...
Uiteindelijk trouwen Erich en Louise maar van een heftige verliefdheid is absoluut geen sprake.

Het hele verhaal draait dus meer om de gang van zaken in en rond de fabriek. De vader van Louise speelt ook een belangrijke rol in het verhaal, niet zozeer als persoon maar meer omdat hij kroegbaas is en de arbeiders bij hem komen drinken en over hun belevenissen in de fabriek vertellen.
Het verhaal geeft een duidelijk beeld over de gang van zaken in de fabriek en over het harde werken, soms ongezonde arbeidsomstandigheden, kinderarbeid en slechte betaling. Dit gedeelte is sterk, de verhouding die Louise en Hans Erich Thalberg krijgen is de kapstok waar het verhaal aan opgehangen wordt, dit gedeelte is duidelijk zwakker. Ik heb gemengde gevoelens over dit boek. Fascinerend over de Regoutfabriek te lezen,  de vorm waarin het gegoten is, is een stuk minder.

Paperback 192 blz. ISBN 90 468 0077 6 augustus 2006 uitg. Nieuw Amsterdam

© Dettie, september 2006

Voor meer informatie over de schrijver en het boek, klik op de afbeelding

Reageren? Klik hier!