Sandra Dieckmann

https://sandradieckmann.squarespace.com

Wachten op Wolf
Sandra Dieckmann

De oude Wolf en de jonge Vos zijn grote vrienden. Ze hebben een heerlijke dag bij het meer. Zoals altijd lachen, kletsen, duiken en zwemmen ze samen. Met Wolf erbij zijn de dagen licht, denkt Vos. Wolf vraagt of Vos wil beloven deze prachtige dag nooit te vergeten. Vos knikt blij. Hij zal deze dag écht nooit vergeten.

's Avonds kijken ze naar de sterrenhemel, Wolf slaat zijn poot om Vos heen en zegt 'Morgen fonkel ik daar ook.' Vos begrijpt het niet maar vindt het eigenlijk wel spannend. Daarom gaat hij de volgende dag gauw naar het hol van Wolf. Zal hij al een beetje fonkelen?
Maar het hol is leeg...

Vos zoekt en zoekt maar Wolf is nergens te vinden. Hij roept en roept maar krijgt geen antwoord. Als Vos 's avonds de sterrenhemel ziet herinnert Vos zich de woorden van Wolf. 'Morgen fonkel ik daar ook.'

We zien Vos op de indrukwekkende illustraties de bergen op klimmen, Vos wil bij Wolf zijn. Vos brult naar de sterrenhemel Woooolf! Het verdriet is enorm. Maar diep in haar hart weet Vos, Wolf komt niet meer terug.

We zien hoe Vos beseft dat het leven doorgaat, de omgeving krijgt weer kleur. Ze weet dat ook haar leven verder gaat en de vriendschap met Wolf een prachtige herinnering zal blijven.

Dit is natuurlijk inhoudelijk en illustratief een prachtig boek om verdriet bespreekbaar te maken. Het laat zien dat ook al komt iemand niet meer terug, diegene toch nog in je hart kan voortleven.

Sandra Dieckman speelt in dit boek heel mooi met kleur. Het wordt nergens loodzwaar, het verdriet van Vos wordt echter wel in een mooie diepblauwe kleur benadrukt. Vooral de over twee pagina's verspreide, grote, illustratie is ontroerend. Maar we zien óók de blije, warme, vrolijke kleuren in de herinneringen van Vos.
Het boek maakte grote indruk op mij omdat het een prachtig harmonisch, troostend en liefdevol geheel is geworden.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 4-5 jaar

Sandra Dieckmann