Madame Jeanette
Mireille Geus

"Leonora zei hij, 'ik had het eerder moeten zeggen, maar ik kom niet meer. Niet straks niet morgen, niet overmorgen.' [...]
Hij begon het uit te leggen. Omstandig. Hij wilde dat we ons als paar ontwikkelden, dat we intiem waren.
'We zijn toch intiem? Zo vaak!' Ik hoorde dat ik kirde.
'Ik heb het niet over seks, antwoordde hij, maar over intimiteit.'

Kenneth stopte dus met de relatie, hij vertrekt uit hun huis, hij mistte het 'thuisgevoel' bij haar. Maar dat 'thuis' is nu net iets wat Leonora nooit gehad heeft. En ze wil wel over vroeger vertellen maar het lukt haar niet. Alsof ze het vergeten is. In het fotoboek van haar jeugd ziet ze wel foto's maar er is verder geen herinnering bij, op een enkel vaag beeld na.

De klap komt hard aan, maar ze weet ergens diep in haar hart dat Kenneth gelijk heeft. Ze kookte bijvoorbeeld nooit, iets wat bij Surinaamse mensen juist zo belangrijk is. De keuken is de spil van het huis. Het eten, de gerechten, zijn een gezamenlijke belevenis die in het huiselijk leven verweven zijn.

Om niet alleen te zijn - en ook om Kenneth terug te winnen - besluit ze om zich op te geven voor een cursus Surinaams koken. Op eerste Kerstdag zullen ze uiteindelijk hun zelfgemaakte maaltijden samen opeten.

En zo leren we de geweldige Dushi kennen, de rots in de branding, die dwars door al haar cursisten heen kijkt. Zij is het die laat zien dat eten en eten klaarmaken veel meer betekent dan iemand van voedsel voorzien. Er komt veel meer bij kijken zoals liefde, aandacht, intentie etc..
Door deze cursus beginnen bij Leonora langzamerhand herinneringen terug te komen, aanvankelijk zijn het enkele beelden maar uiteindelijk komt het hele, schrijnende verhaal naar boven.

Het knappe van Mireille Geus is dat ze in kleine brokjes, delen van het in feite erg eenzame leven van Leonora prijsgeeft. Het lijkt in het begin een fijne jeugd met een leuke vader en moeder en een halfbroertje en -zus waar Leonora goed mee kan opschieten. Maar zo blijft het niet nadat Leonora moeder overleden is.  - Leonora is dan negen jaar oud. - We lezen hoe Leonora daarna steeds geen vaste grond onder haar voeten krijgt. Ze kent geen thuis meer. Woont bij een tante en oom, woont daarna weer bij haar totaal ontredderde vader die tegelijk lief en vreselijk is. Haar broertje en zus zijn uit het zicht verdwenen.

Leonora probeert te overleven in de moeilijke situatie waarin ze zich bevindt. Ze doet vreselijk haar best om toch maar aanvaard te worden maar vindt bij niemand begrip of aansluiting. We lezen het verhaal van een kind dat ondanks alle escapades van haar vader, hem onvoorwaardelijk trouw blijft en hem blijft opvangen en verzorgen, hoe klein ze ook is. Uiteindelijk is er maar één persoon die Leonora werkelijk ziet, de buurvrouw boven, 'scheve Rosa'.

Gelukkig worden de zwaardere hoofdstukken afgewisseld met verhalen over de cursus waarin de vrouwen heerlijke gerechten bereiden maar ook lachen en huilen met elkaar. De vrouwen hebben allemaal zo hun eigen verhalen en worden uiteindelijk goede vriendinnen. De geweldige Dushi is de spil en Leonora leert bij haar in de keuken heel wijze lessen en dat zijn niet alleen kooklessen.
Maar of ze Kenneth nog terugkrijgt? Dat is iets wat nog zal blijken...

Mireille de Geus is dochter van een Surinaamse en Nederlandse ouder en deze roman is autobiografisch. Je krijgt bij het lezen van dit heftige, aangrijpende maar ook vrolijke verhaal veel respect voor de schrijfster. Er is daarnaast ook bewondering voor de manier waarop ze haar verhaal heeft weergegeven, ondanks alles wat er gebeurd is blijft ze integer en laat ze iedereen in hun waarde.

Heel af en toe duurden de kookverhalen wat lang, maar dat voelde vooral zo omdat je wilde weten hoe het verder ging met Leonora. Toch had het boek niet anders geschreven kunnen zijn dan het nu is. Erg indrukwekkend.
Wel jammer dat de recepten er niet bij vermeld zijn ...

ISBN 9789046824764 | Paperback | 270 pagina's | Uitgeverij Nieuw Amsterdam | april 2019

© Dettie, 22 juni 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Een makkelijk kind
Mireille de Geus

Pas geleden is de oma van Willemijn - die het verhaal vertelt – overleden, een gebeurtenis waar ze nog niet helemaal overheen is. Er was ook iets vreemds met Parel. Zij reageerde zo raar op de begrafenis. Ook was ze al bijna een jaar nauwelijks meer meegegaan naar oma, terwijl ze dat voordien wel altijd deed.

Nu lijkt er een kans te zijn om de vriendschap weer te herstellen: Parel heeft haar meegevraagd voor een korte vakantie in de Ardennen. Ze gaan er op een huis passen, heeft Parel geregeld. Niet dat ze de bewoners kent, er is alleen mailcontact geweest. Ze moest een verhaal vertellen om uitverkoren te worden! Vreemd wel, maar wat maakt het uit: dit is een goedkope vakantie, die kans gaan ze met twee handen aangrijpen. Al snel blijkt dat er in Parels leven dingen gebeurd zijn die ze nooit aan Willemijn verteld heeft. Willemijn denkt dat het met goede gesprekken daar in dat huis in de Ardennen wel goed zal komen.

Maar eenmaal aangekomen bij de villa – gebracht door de vader van Parel, waarom reed ze niet zelf? – blijkt de situatie vrij vreemd. De twee bewoners ontvangen hen wat geïrriteerd, geven een summiere beschrijving en zeggen als terloops:
‘We willen dat jullie voor ons kind zorgen. Het is een lieverd, ligt nu al in bed, maar morgenochtend moeten jullie even een blad met ontbijt voor de deur zetten...’ En weg zijn ze, de twee vriendinnen verbaasd achterlatend. Een kind? Daar was nooit over gesproken? En hoe oud is dat kind dan? Is het een jongen of een meisje? Maar het is stil in huis, en ze vergeten het voorlopig. We zien het morgen wel, zegt Parel. 
Maar ’s morgens blijkt de kamer leeg. Geen kind te zien.

Wat dan volgt is een bizar verhaal, haast als een verhaal zoals Parel ze altijd verzint. Willemijn weet nooit of het echt is of niet. Maar is hun avontuur in de Ardennen wel echt eigenlijk? Als je het geheel terugkoppelt naar het begin, de eerste alinea’s waarin Willemijn de tram in stapt, en het idee heeft dat er iets gebeurd moet zijn - er heerst een vreemde sfeer, iedereen doet anders dan mensen normaal in de tram doen - dan staat ineens het hele verhaal op losse schroeven. Vooral omdat er dingen zijn die gewoon niet kloppen. Ze ondernemen heel lang niets, terwijl er toch een kind verdwenen is. En doen ze iets, of althans Willemijn, want wat Parel precies gedaan heeft, weten we niet, maar als Willemijn naar de politie is gegaan, doen ze de poort niet open als die komen kijken. Ze reageren heel vreemd de dames.

Dit debuut van Mireille de Geus is ook vreemd. De vraag of er een kind was wordt wel beantwoord. Maar de vraag of er eigenlijk wel een vakantie in de Ardennen was niet... Het verhaal is als een sprookje, met losse draadjes. Of toch niet?

ISBN 9789046820797 | 271 pagina's | Uitgeverij Nieuw Amsterdam | maart 2016

© Marjo, 7 november 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Een makkelijk kind
Mireille Geus

Als je eens wat bijzonders wilt lezen, lees dan dit boek.

De twee vriendinnen, Willemijn en Parel, zijn uitgekozen, na strenge selectie, om een week op de luxe villa met sauna te passen. Vol voorpret reizen ze af naar België. Willemijn is gek op Parels humor en fantasie, zij kan als geen ander verhalen bedenken. Ze ziet zich al helemaal zitten in die mooie villa.
Als ze aankomen staat het echtpaar al reisklaar en tussen neus en lippen door melden ze nog even dat hun zoontje thuisblijft, hij ligt boven te slapen. Ze moeten hem maar met rust laten en de volgende dag pas laat in de ochtend wakker maken, het kind heeft namelijk een vreselijk ochtendhumeur. En weg is het echtpaar, de twee meiden verbijsterd achterlatend. Dat was de afspraak niet maar vooruit het moet dan maar.

De villa is ongelofelijk luxe en ook voor de inwendige mens is meer dan het nodige aanwezig, de koelkast zit vol en er staan een flink aantal flessen wijn voor de vriendinnen klaar, ze mogen nemen wat ze willen. Dat is feest! Zelf heb je dan al het onbestemde gevoel dat er iets niet klopt. Hoe kunnen die mensen zo ineens hun jonge kind aan die twee meiden overlaten? Het gekke is dat Willemijn en Parel ook niet de minste behoefte hebben om even te kijken hoe het met de jongen is. Ze nemen 's avonds een stevig glas wijn en zelfs de volgende ochtend laten ze het kind extreem lang met rust. Ze gaan zwemmen in het meer dat voor het luxe huis ligt en om vier uur 's middags besluiten ze het kind eindelijk wakker te maken. Zelf zat ik al met gekromde tenen, hoe bestaat het dat ze zo lang wachten, dacht ik geërgerd.

Maar dan komt de klapper, het kind ligt niet in zijn bed! Wel een pop. Paniek alom. Waar is het kind? Wat moeten ze doen? De ouders bellen? De politie bellen? Dan volgt het knappe van het verhaal. Mireille Geus weet namelijk heel aannemelijk te maken waarom de twee vriendinnen dat niet doen. Natuurlijk zijn ze er constant mee bezig in hun hoofd, ze zoeken het hele huis door, maar nergens is er een kind te bekennen. Door het hoge hek kan hij niet gegaan zijn, die maakt teveel lawaai, zou hij in het meer...? Als lezer wil je de twee wel door elkaar schudden. Doe iets! denk je.  Aan de andere kant houden ze zoektochten die ze al tien keer gehouden hebben, het wordt bijna onzinnig als ze wéér op dezelfde plekken gaan zoeken. Maar toch... het is allemaal ook zo logisch waarom ze juist heel veel wel én niet doen.

Ondertussen praten de vriendinnen heel wat af, wat Willemijn ook gehoopt had. Ze praten over Willemijns oma, ze praten openhartig over hun vriendjes - en wat ze ermee uitspoken - en vooral over de onuitgesproken zaken die zich tussen Willemijn en Parel afgespeeld hebben waardoor de vriendschap de laatste tijd vrij stroef verliep. Het zijn soms intense en emotionele discussies en soms heel humoristische gesprekken.
En dan breekt de dag aan dat de ouders terug zullen komen...

Het verhaal ontrolt zich bijna als een thriller, Mireille Geus zet ons constant op het verkeerde been en speelt met alle personages en gevoelens. Hoewel er wel langzamerhand een vermoeden rijst over de ware gang van zaken is het einde toch heel verrassend.

Mireille Geus heeft een heel eigen, aangename stijl van schrijven. Ze sleurt je het verhaal in en laat je niet meer los tot het einde. Ze schudt je door elkaar, maakt je boos en vrolijk en vooral nieuwsgierig... Waar is dat kind? Heerlijk meeslepend verhaal. Lezen dit boek!

ISBN 9789046820797 | 271 pagina's | Uitgeverij Nieuw Amsterdam | maart 2016

Dettie, 9 maart 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER