De nacht van de blauwe eekhoorns
Leo A.A. de Jong

Om met de deur in huis te vallen, dit boek vertegenwoordigt eigenlijk alles waar ik een hekel aan heb in boeken, maar toch heb ik het uitgelezen... De flaptekst meldde namelijk wel dat er escortmeisjes in zouden voorkomen maar ook dat er het een en ander staat te gebeuren buiten die pleziertjes. Het was dan aanvankelijk ook die flaptekst die me liet doorlezen maar ook de naam van de uitgeverij speelde mee, die geeft toch meestal goede boeken uit.

Ik werd echter pittig op de proef gesteld en wilde na 'het voorspel', de titel van het eerste hoofdstuk waarin het voorspel en andere seksuele handelingen in detail besproken wordt, het boek dichtklappen. Daar gaan we weer, dacht ik, macho man met pittig vrouwtje dat hij bespeelt en enorm laat genieten, want hij is natuurlijk een geweldige minnaar. Weten ze nu niets nieuws te verzinnen... Maar oké, het hoofdstuk besloeg maar een paar bladzijden dus niet te snel oordelen, verder lezen. Misschien begint nu het échte verhaal dacht ik nog.

Maar na Marianne vertelt John (38) - die een saaie kantoorbaan heeft maar daar wel een mooi salaris voor ontvangt - welke vrouwelijke maten ideaal zijn, dat hij veel gereisd heeft en een Porsche uit de jaren tachtig bezit, ook dat hij meegedaan heeft aan speeddating wat wel leuk was maar niets opleverde en dan zijn we alweer, na een rondleiding door het Duitse plaatsje, bij de volgende dame beland, escortmeisje Bibi uit Bamberg (er komt ook nog een Marieke uit Nijmegen voorbij...) en tot vier keer toe (pagina 22 en 23) wordt ons meegedeeld dat Bibi mooi was en weet John ons 2 maal te melden dat ze slim was. Dat weten we dan ook weer. Én ze was een steenbokje, iets waar hij kennelijk op viel, want hij had veel steenbokjes...

Na Bibi is er Helena, een klassieke brunette met een mooie C-cup, waarmee hij niets gemeen had maar ze was wel erg aantrekkelijk, ze had best een keer 'op zijn blokfluit mogen spelen' (ik verzin het niet). Maar ze is niet zo gretig om hem nog eens te ontmoeten dus is ze natuurlijk de Trut van Troje.

Dan volgt nog Nathalie met een parmantig kontje en paarse 'lipjes'... In Duitsland is het 'waardeloos seksweer' maar toch verschijnt Rosa met het rode haar, wat leuk was want hij had nog nooit een roodharig meisje gehad... Inmiddels ben ik op bladzijde 37 beland.

Tussen Johns belevenissen met de meisjes door, vertelt hij nog het een en ander over de omgeving waar hij is maar dat is vooral een beetje gekeuvel dat van de hak op de tak springt. Ik begin ondertussen toch wel ernstige neigingen te krijgen het boek dicht te slaan. Het is vooral vrij oninteressant over de een na de andere vrijpartij te lezen.

John valt op stewardessen verklapt hij ons. En dan volgt deze zin... 'Naast stewardessen had John ook een fascinatie voor ijsvogels.' Ach ja, het zijn alle twee dieren of zoiets? Vogels en vrouwen worden dus in één adem genoemd. Ook eekhoorntjes vindt hij leuke beestjes:

"Verder zijn eekhoorns ook heel veelzijdig. De meesten hebben graag een boompje. Maar je hebt ook grondeekhoorns en vliegende eekhoorns. Net als bij stewardessen. Die kun je ook onderverdelen in grondstewardessen en vliegende stewardessen.

Als hij dan ook Sabine, een stewardess ontmoet (geen escortgirl) - in haar uniform, blauw als een ijsvogel -  en zij vertelt dat zij niet vliegt maar aan de balie werkt, noemt hij haar een grondeekhoorntje. Later meldt hij dat een stewardess niet te groot en niet te klein mag zijn. 'Een te grote eekhoorn past niet door het gangpad' Inmiddels is dus, tot mijn grote ergernis, meer dan duidelijk dat John zeer van de vrouwtjes houdt, gek op de vrouwtjes is, van ze geniet, maar ze toch meer als speelgoed, als stoeipopjes ziet en gebruikt.

Maar met Sabine en later haar vriendin Saskia - ook stewardess maar dit keer een vliegende eekhoorn -  begint het verhaal eindelijk een iets andere toon te krijgen. Natuurlijk gebeurt er het een een ander in bed, maar toch is het iets minder blabla, oppervlakkig gebabbel en egotripperij. Dankzij de dames krijgt het verhaal een keerpunt. Aanvankelijk is alles nog leuk en gezellig maar met name Saskia is een vrouw die John weet te raken en dan gebeuren er achter elkaar dingen die John volledig ontwrichten.

Tot mijn eigen verbazing en zelfs lichte ergernis, merkte ik dat ik me geraakt voelde door de afloop van het verhaal. De typisch manlijke schrijfstijl en het praten over vrouwen als zijnde snoepjes stoorde me enorm en toch ben ik even stil.  Want het verhaal werd geleidelijk serieuzer en blijkt het opgeblazen ego van John minder groot te zijn dan hij deed voorkomen... en dát raakte me en liet me zelfs, na het dichtslaan van het boek, met een brok in mijn keel achter.

Echt goed is het boek niet geschreven, er komen veel herhalingen in voor, er is veel gebabbel over plaatsjes, dorpjes, mooie uitzichten en na de zoveelste vrouw weet je ondertussen wel wat hij met ze doet en wat zijn voorkeuren zijn. Dat wordt een beetje saai. Maar toch heeft de schrijver potentie, om in Johns termen te blijven, ik zal zeker een volgend boek van Leo Albert Arthur de Jong lezen maar hoop wel dat hij dan wat minder speelgoedachtig over vrouwen schrijft.

ISBN 9789491773907 | Paperback | 187 pagina's | Uitgeverij Palmslag | oktober 2018

© Dettie, 28 januari 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER