Brokkelkop
Koen van der Elst

Tiberius Grijspeerdt is een normale pukkelige tiener in een tijd waarin de wereld er wel heel anders uitziet dan wij gewend zijn. De wereld is verdeeld in sectoren, er zijn geen winkels of bars meer, want het hele leven speelt zich digitaal af, op Aladyn, het internet van de toekomst, dat steeds up-to-date gehouden wordt.

Naar welke school je gaat is geen vrije keuze meer en op die scholen mogen geen technologische apparaten gebruikt worden, daar wordt een ouderwets krijtbord gebruikt. Meelwormen vormen een belangrijk onderdeel van het dagelijks menu, maar vooral: de aanwezigheid van zombies in het straatbeeld is heel normaal.
In 2020 heeft de Bijna-Zombie-Apocalyps plaatsgevonden, er verschenen steeds meer zombies en dat was een probleem.

‘Overal waar zombies opdoken vielen veel slachtoffers. Ironisch genoeg werden die slachtoffers meestal niet veroorzaakt door de zombies zelf. Ze waren bijna altijd het gevolg van overdreven reacties van niet-zombies.’

Totdat iemand ontdekte dat zombies reageerden op de kleur roze. Toen die kleur verdween – zelfs het aardbeienijs verdween! – werd het weer rustig.
Er is een Agentschap voor de Aanvaarding van Parallelburgers ( het A.A.P.) die de integratie van zombies, pardon, parallelburgers, voorstaat. Zij worden in normale woonwijken gehuisvest, waar ze op een heel eigen manier hun bestaan leiden. Niet iedereen is daar blij mee. Als ze de staatstelevisie keihard zetten bijvoorbeeld.
‘Ze zijn dol op die antieke zwart-witslapstickfilmpjes met een of ander mannetje met een rare hoed en een soort stok’.
De meeste mensen noemen hen overigens brokkelkoppen. Dat komt doordat zombies niet zweten. Als ze iets doen wat inspanning vergt – komt zelden voor, ze zijn traag – dan barst hun huid net onder de haarlijn en dat kan zich verspreiden over hun hele gezicht. Hun gezicht verbrokkelt.

Het zal al duidelijk zijn. Dit is niet een doorsnee griezelverhaal, maar een bizarre vertelling, maar dan op een speelse, hilarische manier. Het gaat over een anders-dan-anders samenleving, waar je overigens wel enigszins maatschappijkritiek in kan lezen. De rol van Novoxynol bijvoorbeeld, een bestanddeel van diverse geneesmiddelen, dat steeds opduikt en waarover uitleg gegeven wordt door een oudere man die met Tiberius op pad gaat.

De kern van het verhaal is de verliefdheid van Tiberius. Op de zombie Emma, die plots verdwenen is. Hij gaat haar zoeken en ontdekt allerlei foute zaakjes.
Dat leest allemaal als een trein en je schiet herhaaldelijk in de lach om de zotte situaties. Op de bank voor de televisie bij de ouders van Emma. Met Emma naar de Chinees. Een pizza eten…

Er zijn een paar hoofdstukken die het verhaal onderbreken. Daar spelen zich scenes af in juni 2020, de tijd dat alles begon. Of die onderbrekingen nodig zijn, dat is twijfelachtig. Zijn die misschien in deze hernieuwde uitgave toegevoegd? Het boek is onder een andere schrijversnaam (Conrad K. Alderman) maar met dezelfde titel namelijk in 2015 ook verschenen.
Maakt niet uit, het is een boek vol humor en dat is wel weer eens prettig.
Niet alle humor is zo verfijnd als deze:

'Na negen keer struikelen komen we aan bij een grote boom die kennelijk indruk heeft gemaakt op de bomen rond hem, want ze staan op een iets grotere afstand dan de rest.'

En, met een griezelig geweldige slotscène!

ISBN 9789044840292 | Hardcover | 208 pagina's | Uitgeverij Clavis| oktober 2020
Leeftijd vanaf 13 jaar

© Marjo, 19 januari 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER