Leestafel forum

Het laat je achter met een hol gevoel, maar dat is Camus, hè?

Lees het verslag, klik hier http://www.leestafel.info/albert-camus

Marjo

Het verslag staat er op Marjo. geen boek om vrolijk van te worden!

bernadet

Nee, bepaald niet. Maar ik heb het idee dat Camus geen vrolijke man was!

Boeit het boek zoals 'La peste', Marjo?
Ik ben daar (zoals je waarschijnlijk weet) in bezig, is eindelijk bijna uit (hmm). En dat vind ik toch meesterlijk.

Groetjes. Tiba.

Camus was een humanist en zag het leven als een absurditeit. In met name "L'homme révolté" (1951), dat handelt over de geestelijke vrijheid van de mens, schreef Camus over zijn filosofische denkbeelden. Hij streefde de idealen uit de klassieke Griekse filosofie na, waarin schoonheid, harmonie en evenwicht belangrijke elementen waren.

Klinkt toch niet pessimistisch!

Bernadet

Ik meen gelezen te hebben dat hij het leven zinloos vond! Zinloos, want dient nergens voor. Dat straalt hij bij deze boeken uit!!

Het leven zien als absurditeit kan overkomen alsof iemand het leven als zinloos ziet maar toch is het heel wat anders. Bij absurditeit is het meer het leven als een groot spel zien. Samuel Beckett zag het leven ook als absurditeit maar schreef daar op een andere manier over dan Camus. Maar het werd bij Beckett ook vaak als negatief ervaren. Terwijl hij het leven meer als een grote grap zag. Juist daardoor komt het misschien erg cynisch over.

bernadet

Ik heb me nooit verdiept in de filosofie van Camus. Ik weet alleen maar dat zijn personages niet bepaald vrolijk in het leven staan.
Ze laten alles maar op zich af komen, en doen niet eens een poging om iets beter te maken dan het is. Lijdzaam zijn ze..

Ik ga nu toch eens snel een van zijn boeken lezen.
Ik kom er op terug Marjo

Bernadet

L'Etranger, verplichte literatuur op onze school voor Frans. Pràchtig boek. De eindeloze spanning tot het schot is me na zoveel jaren (28!) nog steeds bijgebleven.

Ook net uitgelezen. Het zindert nog na in mijn leden. Ik vind het een ongelooflijk roman. Ik werd getroffen door zijn kijk op het leven als absurd, maar eigenlijk nog meer door het besef dat zijn personages misschien niet eens fictief zijn. Dat er werdelijk mensen zijn als de ik-persoon, mensen die echt een volledige ander denkbeeld hebben dan wijzelf. Terwijl wij toch aannemen dat dit denkbeeld toch ongeveer bij iedereen hetzelfde is. Juist de manier waarop hij niet wordt begrepen vind ik ongelooflijk beschreven.

Je komt welleens van die boeken tegen waarin personen (studenten meestal) dwepen met Camus. Dus toen ik laatst een boekje van Camus zag liggen voor 2,50 heb ik die gekocht. Voor zover ik het begrepen heb (en ik ben halverwege opgehouden omdat het me te ingewikkelt was) komt het erop neer dat je volgens hem twee keuzes hebt: of accepteren dat je geen gevolg trekt uit een rationele denklijn, of zelfmoord plegen. (of zoiets)

Hij bleef maar door merimieren over zelfmoord.

Het is allemaal niet zo somber als jullie wel denken hoor.

om een korte (en dus onvolledige schets te geven). Hij installeert het begrip 'absurditeitsgevoel'. Elke mens, vroeg of laat, ervaart het wel eens. Het moment waarop alles zinloos en dus absurd lijkt (promotie, huis bouwen, ...), omdat de enige garantie in leven de dood is. Het enige probleem is dat we niet weten wanneer dat zal zijn (ieder heeft zijn eigen tijdslijn).

De vraag is nu: hoe moeten we op dat aburditeitsgevoel reageren. En dan zijn er 2 mogelijkheden: zelfmoord , wat voor Camus niet aan de orde is (het is niet omdat het leven zinloos is, dat je het zelf moet gaan beëindigen). Wat hij suggereert is veel rooskleuriger en intenser: GENIET intens van het leven, van elk moment, van elke gewaarwording....en doe dat niet zoals bij de romantische stroming door 5 uur aan 1 roos te ruiken en daarover te gaan dichten. Maar door van de ene roos naar de andere te hollen....van de ene indruk naar de andere...

Als je deze existentialistische benadering bekijkt, kan ik me daar zeer erg in vinden.

Nou, misschien leest niemand dit nog.....maar misschien heeft het voor iemand iets verduidelijkt...

Lang gelden alweer..maar als ik mijn eigen bericht hierboven lees, dan denk ik dat ik die boodschap van Camus althans in dit boek niet gevonden heb..

De absurditeit van het leven wordt hier wel tot in het extreme toe doorgetrokken. Meursault is echt wel een figuur die het weinig, of zelfs helemaal niet kan schelen wat er uiteindelijk met hem gebeurt, of wat hij al dan niet gedaan heeft in zijn leven. Zelfs een motivering interesseert hem niet.

Maar het absurde zit hem niet alleen in wat de hoofdfiguur in deze roman ondergaat (men kan moeilijk stellen dat hij het bewust beleeft), maar ook de wereld rondom, meer bepaald de drie belangrijke momenten waarop dieper wordt ingegaan : het overlijden en de begrafenis van de moeder, de moord, en het proces. Meursault is een vreemdeling in een wereld die hem totaal vreemd is, en omgekeerd.

Alhoewel de laatste zin van het boek verwijst naar de "dag van de terechtstelling" blijft het toch ergens onduidelijk wat Meursaults uiteindelijke lot is. Volgens mij heeft dit boek een open einde.

Je kan het leven absurd vinden, maar er toch plezier in scheppen. Dat kan tellen als zingeving, en dus is het leven niet zinloos voor je. Camus moest dit plezier misschien ontberen (of stond er niet bij stil), en daarom kwam hij uit bij zelfmoord.
Toch vond Camus dat je kon ontsnappen uit die pessemische, neerwaartse gedachtenspiraal : door je nuttig te maken voor de maatschappij. Volgens hem gaf dit ook zin aan je leven.

Ik geloof ook niet dat Meursault plezier had in het leven, terwijl hij het zinloos vond. Hij vindt gewoon nergens iets van. Hij accepteert alles wat op zijn pad komt en kiest zonder reden het een of het ander, meestal datgene wat het gemakkelijkst is.

Wat me het meest trof is de onverdraagzaamheid tijdens de rechtszaak. Het onbegrip voor zijn andere manier van denken en de oneigenlijke reden waarom hij wordt veroordeeld. De moord doet niet zoveel ter zake, wel dat hij niet in God gelooft en niet gehuild heeft bij zijn moeders begrafenis.

Pas later in het boek begreep ik de absurditeit. Meursault was een vreemd type en de manier hoe Camus dingen beschreef en de gebeurtenissen waren absurd. Ik heb Meursault niet gemogen al voor dat ik wist van de moord, maar toch had ik een begrijpend gevoel bij hem in zijn manier van denken.

Het boek bleef mij met veel vragen.

Gast schreef:De absurditeit van het leven wordt hier wel tot in het extreme toe doorgetrokken. Meursault is echt wel een figuur die het weinig, of zelfs helemaal niet kan schelen wat er uiteindelijk met hem gebeurt, of wat hij al dan niet gedaan heeft in zijn leven. Zelfs een motivering interesseert hem niet.

Maar het absurde zit hem niet alleen in wat de hoofdfiguur in deze roman ondergaat (men kan moeilijk stellen dat hij het bewust beleeft), maar ook de wereld rondom, meer bepaald de drie belangrijke momenten waarop dieper wordt ingegaan : het overlijden en de begrafenis van de moeder, de moord, en het proces. Meursault is een vreemdeling in een wereld die hem totaal vreemd is, en omgekeerd.

Alhoewel de laatste zin van het boek verwijst naar de "dag van de terechtstelling" blijft het toch ergens onduidelijk wat Meursaults uiteindelijke lot is. Volgens mij heeft dit boek een open einde.

Het einde begreep ik niet zo. Ik vraag me wel nog steeds af wat er met Meursault is gebeurt en of hij uiteindelijk vrij is gekomen. Wat ik niet denk. Maar het is een mooie gedachte.

Ik heb het boek nu eindelijk gereserveerd in de bibliotheek.
Ben benieuwd. Ik zal later reageren.

Dettie