Georges Simenon, De zoon
Geplaatst: 02 mei 2007, 18:46
Even kort over Georges Simenon:
Hij schreef gedurende zijn leven meer dan honderd romans. Terugkerende thema's zijn de menselijke relaties en het onvermogen persoonlijke omstandigheden te veranderen. Daarnaast spelen autobiografische motieven een rol in zijn werk. Tot de bewonderaars van zijn literaire werk behoorden onder meer André Gide (wie kent hem?) , Gabriel Garcia Marquez en William Somerset Maugham(en wie is deze man?.
In DE ZOON verklaart een vader middels een brief zijn afkomst, familierelaties en levenswandel aan zijn zoon van 16.
Hij doet dit zeer schuchter wat mij tot soms tot irritatie bracht maar niet genoeg want ik bleef doorlezen. Blijkbaar had de verteller van het verhaal toch een sympathie opgewekt dat ik hem het voordeel van de twijfel wilde geven. Net als in het echte leven!
De manier van schrijven getuigt van een soberheid en bescheidenheid zoals je soms in oude cult films ziet met bijvoorbeeld Sophia Loren in de hoofdrol.
Eerst word het heden van de hoofdpersoon grondig onder de loep genomen, heel gedetailleerd, heel klein, heel realisch tot in het laatste hoofdstuk het walgelijk drama in bescheiden bewoordingen aan het licht komt.
Dit riep warmte bij mij op omdat de mens ook maar een mens is.
Een zeer in en in menselijk sober boek dus.
Geen snelle intriges, opfokkerij maar gewoon zoals dingen nu eenmaal kunnen lopen.
Ik vond het geweldig en ga nu naar het volgde verhaal van Simenon.
Maar daarover later meer.
Hij schreef gedurende zijn leven meer dan honderd romans. Terugkerende thema's zijn de menselijke relaties en het onvermogen persoonlijke omstandigheden te veranderen. Daarnaast spelen autobiografische motieven een rol in zijn werk. Tot de bewonderaars van zijn literaire werk behoorden onder meer André Gide (wie kent hem?) , Gabriel Garcia Marquez en William Somerset Maugham(en wie is deze man?.
In DE ZOON verklaart een vader middels een brief zijn afkomst, familierelaties en levenswandel aan zijn zoon van 16.
Hij doet dit zeer schuchter wat mij tot soms tot irritatie bracht maar niet genoeg want ik bleef doorlezen. Blijkbaar had de verteller van het verhaal toch een sympathie opgewekt dat ik hem het voordeel van de twijfel wilde geven. Net als in het echte leven!
De manier van schrijven getuigt van een soberheid en bescheidenheid zoals je soms in oude cult films ziet met bijvoorbeeld Sophia Loren in de hoofdrol.
Eerst word het heden van de hoofdpersoon grondig onder de loep genomen, heel gedetailleerd, heel klein, heel realisch tot in het laatste hoofdstuk het walgelijk drama in bescheiden bewoordingen aan het licht komt.
Dit riep warmte bij mij op omdat de mens ook maar een mens is.
Een zeer in en in menselijk sober boek dus.
Geen snelle intriges, opfokkerij maar gewoon zoals dingen nu eenmaal kunnen lopen.
Ik vond het geweldig en ga nu naar het volgde verhaal van Simenon.
Maar daarover later meer.