William Faulkner - Absalom, Absalom
Geplaatst: 29 mei 2006, 19:48
Met het werk van William Faulkner maakte ik een hele tijd geleden voor het eerst kennis. Het was het door velen als onleesbaar geachte boek The sound and the fury in de Nederlandse vertaling. Ik kon er toen niks mee aanvangen, dat onbegrijpelijke taaltje van een jongen die gek in het hoofd is. Dat was toen de experimenteel voor mij. Recent heb ik echter toch weer naar een boek van Faulkner gegrepen. Het werd dus deze. Ik had nog nooit van de titel gehoord en dat heb ik geweten! Puur toeval, maar laat ik net de hernieuwde kennismaking van Faulkner beginnen met misschien wel zijn moeilijkste roman!
Ik begon dit werk in het engels te lezen. Faulkner is een schrijver een grote woordenschat en grillig proza. Na een aantal zinnen was ik al de weg kwijt, na die indrukwekkende beschrijving van een middag in een van de Zuidelijke staten van Amerika. Dan duiken er onverwacht twee personen op, die blijkbaar met elkaar in gesprek zijn, waarna een nieuwe duik ons ver in het verleden brengt. Toch bleef ik doorlezen en begreep een deel ervan, terwijl een ander deel finaal langs me heen ging. Vooral hoe al die personen tot elkaar in verhouding en relatie staan, dat ontging me. Op een gegeven moment al ver over de helft van het boek, dacht ik ineens, om dit boek echt te ondergaan moet ik begrijpen wat ik lees. Dus besloot ik opnieuw te beginnen en brak het verhaal ongeveer 100 bladzijden van het einde af.
Toen pas vonden de puzzelstukjes hun plaats in de puzzel en ik genoot met volle teugen wat werd beschreven en gedacht. De beste emotionele omschrijving die hier bij past is: zinderend!
Het verhaal in het kort gaat over een student Quintin Compson die met een andere student Schreve obsessief gefascineerd wordt door de broeierige levensgeschiedenis van een zekere kolonel Thomas Sutpen. Hoe deze als armeluis jongetje ontsnapt aan zijn milieu met een zuiver doel voor ogen. Als je jongeman duikt hij ineens in een stadje op, verwerft een stuk grond en stampt daar met hulp van negers die weet waar vandaan komen een imposant landhuis uit de grond: Sutpen Hunderd. Ik sla een stukje over een Sutpen trouwt dan met een zekere Ellen Compson. Sutpen vertrekt dan naar het Zuidelijke leger om tegen de Yankees te vechten. Ellen maakt vreselijke tijden door daar allen met haar negerhulp Clytie, voor het tekort aan eten brengt de mensen op de knieen. Na zijn terugkeer uit het leger en na haar dood trouwt deze Sutpen, die in het boek constant wordt aangeduid als een demon, opnieuw met Rosa Compson, haar zus. Dan is er ook nog het verhaal van de kinderen die Sutpen ook nog in de wereld heeft gezet: Henry en Judith. Een vader die spook voor zijn kinderen is, heeft natuurlijk een destructieve invloed op zijn kinderen. Faulkner had alles uit de kast en slaat de lezer met incest en moord op de oren.
Het is een verhaal over hoe een jongen van arme komaf, een doel zoekt in zijn leven en dit doel verwezenlijkt ten koste van anderen. Het is een verhaal over hoe mensen de zuidelijke staten van Amerika met elkaar proberen samen te leven, vaak beinvloed door streng geloof (Compson waarvan de dochters dus met Sutpen trouwen is een methodist). Het is ook een verhaal hoe blank en zwart Amerika elkaar zien.
Faulkner heeft met dit verhaal, naar mijn mening een meesterwerk geschreven, dusdanig groots dat ik dit boek zelfs een van de allergrootste schepsels onder de wereldliteratuur reken.
Faulkner is een meester zinnenbouwer, een tovenaar van de beschrijving, een psycholoog van de menselijke geest, een psychiater van de menselijke ziel. Voor mij is een boek boven andere boeken qua kwaliteit dan verheven, als de schrijver in staat is de lezer voorbij ruimte en tijd te brengen. Faulkner slaagt hier met glans. De tijd schiet alle kanten uit. De lezer begint in een heden in het verhaal, duikt dan in het verleden, duikt verder in het verleden, duikt weer iets minder ver in het verleden etc. De structuur is briljant. Zijn schrijfstijl wisselt ook van zinderend atmosferisch (ik heb nog nooit zo'n levensechtige omschrijving gezien van een jagende koets in een stofwolk) dan weer realistisch, dan weer filosofisch. Het boek leest grote delen als een gedicht en deint op de golven van de zee der poezie.
Dit is een boek wat je keer op keer leest en iedere keer, dat je het leest weer nieuwe gezichtpunten erin ontdekt. De boek is een juweel voor de boekenkast en daarom schaf ik het ook aan. En natuurlijk ga ik de rest
van het oeuvre, een goeie 20 romans ook lezen!
Ik begon dit werk in het engels te lezen. Faulkner is een schrijver een grote woordenschat en grillig proza. Na een aantal zinnen was ik al de weg kwijt, na die indrukwekkende beschrijving van een middag in een van de Zuidelijke staten van Amerika. Dan duiken er onverwacht twee personen op, die blijkbaar met elkaar in gesprek zijn, waarna een nieuwe duik ons ver in het verleden brengt. Toch bleef ik doorlezen en begreep een deel ervan, terwijl een ander deel finaal langs me heen ging. Vooral hoe al die personen tot elkaar in verhouding en relatie staan, dat ontging me. Op een gegeven moment al ver over de helft van het boek, dacht ik ineens, om dit boek echt te ondergaan moet ik begrijpen wat ik lees. Dus besloot ik opnieuw te beginnen en brak het verhaal ongeveer 100 bladzijden van het einde af.
Toen pas vonden de puzzelstukjes hun plaats in de puzzel en ik genoot met volle teugen wat werd beschreven en gedacht. De beste emotionele omschrijving die hier bij past is: zinderend!
Het verhaal in het kort gaat over een student Quintin Compson die met een andere student Schreve obsessief gefascineerd wordt door de broeierige levensgeschiedenis van een zekere kolonel Thomas Sutpen. Hoe deze als armeluis jongetje ontsnapt aan zijn milieu met een zuiver doel voor ogen. Als je jongeman duikt hij ineens in een stadje op, verwerft een stuk grond en stampt daar met hulp van negers die weet waar vandaan komen een imposant landhuis uit de grond: Sutpen Hunderd. Ik sla een stukje over een Sutpen trouwt dan met een zekere Ellen Compson. Sutpen vertrekt dan naar het Zuidelijke leger om tegen de Yankees te vechten. Ellen maakt vreselijke tijden door daar allen met haar negerhulp Clytie, voor het tekort aan eten brengt de mensen op de knieen. Na zijn terugkeer uit het leger en na haar dood trouwt deze Sutpen, die in het boek constant wordt aangeduid als een demon, opnieuw met Rosa Compson, haar zus. Dan is er ook nog het verhaal van de kinderen die Sutpen ook nog in de wereld heeft gezet: Henry en Judith. Een vader die spook voor zijn kinderen is, heeft natuurlijk een destructieve invloed op zijn kinderen. Faulkner had alles uit de kast en slaat de lezer met incest en moord op de oren.
Het is een verhaal over hoe een jongen van arme komaf, een doel zoekt in zijn leven en dit doel verwezenlijkt ten koste van anderen. Het is een verhaal over hoe mensen de zuidelijke staten van Amerika met elkaar proberen samen te leven, vaak beinvloed door streng geloof (Compson waarvan de dochters dus met Sutpen trouwen is een methodist). Het is ook een verhaal hoe blank en zwart Amerika elkaar zien.
Faulkner heeft met dit verhaal, naar mijn mening een meesterwerk geschreven, dusdanig groots dat ik dit boek zelfs een van de allergrootste schepsels onder de wereldliteratuur reken.
Faulkner is een meester zinnenbouwer, een tovenaar van de beschrijving, een psycholoog van de menselijke geest, een psychiater van de menselijke ziel. Voor mij is een boek boven andere boeken qua kwaliteit dan verheven, als de schrijver in staat is de lezer voorbij ruimte en tijd te brengen. Faulkner slaagt hier met glans. De tijd schiet alle kanten uit. De lezer begint in een heden in het verhaal, duikt dan in het verleden, duikt verder in het verleden, duikt weer iets minder ver in het verleden etc. De structuur is briljant. Zijn schrijfstijl wisselt ook van zinderend atmosferisch (ik heb nog nooit zo'n levensechtige omschrijving gezien van een jagende koets in een stofwolk) dan weer realistisch, dan weer filosofisch. Het boek leest grote delen als een gedicht en deint op de golven van de zee der poezie.
Dit is een boek wat je keer op keer leest en iedere keer, dat je het leest weer nieuwe gezichtpunten erin ontdekt. De boek is een juweel voor de boekenkast en daarom schaf ik het ook aan. En natuurlijk ga ik de rest
van het oeuvre, een goeie 20 romans ook lezen!
Ik heb vorig jaar wel al Dubliners van Joyce gelezen en dat vond ik wel leuk...