Gerda van Erkel - De spiegel
Geplaatst: 24 apr 2006, 20:51
een van de eerste "volwassenenboeken" die ik las, was er een van gerda van erkel, ik geloof "buiten regent het", dat stond in de kast van mijn ouders. ik vond dat mooi, dus ben ik in de bib verder naar haar op zoek gegaan (bij de volwassenen, "zes maal één is zeven" had ik bij de jeugd al gelezen) en ben met "sneeuw" naar huis gekomen. dat boek heeft een ontzettende indruk op me gemaakt, dus ik had met plezier weer een boek van haar mee naar huis bij mijn laatste bezoek aan de bib.
viel dat even tegen. het is nog niet uit, en ik weet niet of ik het ook wel ga uitlezen, het is maar 137 pagina's lang, en ik ben aan pagina 100 geraakt, maar het staat me behoorlijk tegen. waarover het gaat? dat weet ik niet eens zo goed. over een vrouw, volgens mij een vrouw op leeftijd. op een of andere manier is ze haar grote liefde verloren, een kunstenaar, muzikant, met zwarte ogen (die zwarte ogen, daar slaat ze je mee om de oren in dat boek). die kunstenaar woont eigenlijk nog bij haar in, maar ziet haar als de hospita. je zou dus kunnen veronderstellen dat hij zijn geheugen is verloren, en zij hoopt dat hij het terug zal vinden. dus ze schrijft, ze typt hele vellen vol, met korte, gebroken zinnen. vermoeiend om te lezen eigenlijk. en ze huilt vreselijk veel, en ze wikkelt zich om de haverklap in een wit laken.
uiteindelijk, als ze vermoedt dat het misschien toch gaat lukken, geeft ze hem een brief. volgens mij zijn ze elkaar nu net aan het terugvinden (op mijn pagina honderd dan hé), maar de stijl staat me heel erg tegen. al die losse zinnen, al dat gejank. ze huilen om de haverklap, alletwee. en als lezer heb je dus tot nog toe geen flauw idee waarom. beklemmende sfeer van spijt en weemoed, ja, maar wat er gebeurd is??? (misschien moet dat nog komen).
ergerlijk boek dus, en de enige reden waarom ik me door de laatste pagina's zou worstelen, is om eindelijk te weten of ik iets meer te weten kom op het einde, en om er een vernietigend verslag over te schrijven... (goh, dat klinkt gemeen hé, maar het ontgoochelde me zo...)
viel dat even tegen. het is nog niet uit, en ik weet niet of ik het ook wel ga uitlezen, het is maar 137 pagina's lang, en ik ben aan pagina 100 geraakt, maar het staat me behoorlijk tegen. waarover het gaat? dat weet ik niet eens zo goed. over een vrouw, volgens mij een vrouw op leeftijd. op een of andere manier is ze haar grote liefde verloren, een kunstenaar, muzikant, met zwarte ogen (die zwarte ogen, daar slaat ze je mee om de oren in dat boek). die kunstenaar woont eigenlijk nog bij haar in, maar ziet haar als de hospita. je zou dus kunnen veronderstellen dat hij zijn geheugen is verloren, en zij hoopt dat hij het terug zal vinden. dus ze schrijft, ze typt hele vellen vol, met korte, gebroken zinnen. vermoeiend om te lezen eigenlijk. en ze huilt vreselijk veel, en ze wikkelt zich om de haverklap in een wit laken.
uiteindelijk, als ze vermoedt dat het misschien toch gaat lukken, geeft ze hem een brief. volgens mij zijn ze elkaar nu net aan het terugvinden (op mijn pagina honderd dan hé), maar de stijl staat me heel erg tegen. al die losse zinnen, al dat gejank. ze huilen om de haverklap, alletwee. en als lezer heb je dus tot nog toe geen flauw idee waarom. beklemmende sfeer van spijt en weemoed, ja, maar wat er gebeurd is??? (misschien moet dat nog komen).
ergerlijk boek dus, en de enige reden waarom ik me door de laatste pagina's zou worstelen, is om eindelijk te weten of ik iets meer te weten kom op het einde, en om er een vernietigend verslag over te schrijven... (goh, dat klinkt gemeen hé, maar het ontgoochelde me zo...)
