rotor schreef:Trouwens meerdere vragen hier zich af, wat die kolonel voor rol speelt. Ik weet zeker, dat die een belangrijke rol speelt in het leven de Max Norden, maar ik kan daar nu de vinger niet op leggen. Ik ga het herlezen.
John Banville - De zee (samenleesboek aug/sept 2006)
Maak je geen zorgen, Marjo. Ik accepteer die kolonel wel als een personage die gewoon een bijrol vervult, maar rotor is zo stellig in zijn overtuiging dat de kolonel wel een belangrijke rol speelt en daar ben ik dan dus benieuwd naar.
Eindelijk dan ook mijn mening over dit boek.
Ik weet niet precies waarom, want het was niet echt een moeilijk boek,
maar ik heb echt mijn best moeten doen voor dit boek..het lezen ging niet vanzelf op de een of andere manier,
maar het was wél de moeite zeer waard..dit is wel het soort boeken waar ik van houd..ondanks of misschien wel juist door de treurigheid en vooral om de grote thema s.
Het begin is prachtig, de zinnen zijn mooi,
in het midden verslapte mijn aandacht een beetje,
maar aan het einde kreeg het me toch weer helemaal in zijn greep.
de scenes over Anna en haar ziek zijn en dood zijninderdaad de aller mooiste van het boek,
maar ook zijn gevecht met de onmacht en de rouw en de depressie en zijn bestaan vond ik erg mooi beschreven.
En nee de personages zijn niet sympathiek,
maardat geeft ook wel en beetje de troosteloosheid aan van het bestaan zoals het soms is.
Dit is nu echt een boek wat zonder leestafel niet zo snel op mijn pad zou zijn gekomen
maar waarvan ik blij ben dat ik het gelezen heb,
en waarschijnlijk ook nog wel eens ga herlezen,
want het is bijna teveel ineens..
als ik jullie commentaren lees denk ik steeds..o..dat heb ik gemist..en dát detail is niet zo tot me doorgedrongen..dus misschien grijp ik het snel nog wel een keer.
Wil
Ik weet niet precies waarom, want het was niet echt een moeilijk boek,
maar ik heb echt mijn best moeten doen voor dit boek..het lezen ging niet vanzelf op de een of andere manier,
maar het was wél de moeite zeer waard..dit is wel het soort boeken waar ik van houd..ondanks of misschien wel juist door de treurigheid en vooral om de grote thema s.
Het begin is prachtig, de zinnen zijn mooi,
in het midden verslapte mijn aandacht een beetje,
maar aan het einde kreeg het me toch weer helemaal in zijn greep.
de scenes over Anna en haar ziek zijn en dood zijninderdaad de aller mooiste van het boek,
maar ook zijn gevecht met de onmacht en de rouw en de depressie en zijn bestaan vond ik erg mooi beschreven.
En nee de personages zijn niet sympathiek,
maardat geeft ook wel en beetje de troosteloosheid aan van het bestaan zoals het soms is.
Dit is nu echt een boek wat zonder leestafel niet zo snel op mijn pad zou zijn gekomen
maar waarvan ik blij ben dat ik het gelezen heb,
en waarschijnlijk ook nog wel eens ga herlezen,
want het is bijna teveel ineens..
als ik jullie commentaren lees denk ik steeds..o..dat heb ik gemist..en dát detail is niet zo tot me doorgedrongen..dus misschien grijp ik het snel nog wel een keer.
Wil
.Marjo schreef:Dankzij die familie is zijn leven zo verlopen, dankzij die familie hebben wij lezers dat boek voor onze neus
Vind je Marjo? Ik denk eerder dankzij die moeder die van pension naar pension holde en altijd naar hetzelfde badplaatsje ging. Hij had via zijn moeder een vrij onplezierig beeld van het (arme) leven gekregen, daarom trouwde hij ook Anna om het maar vooral niet zo als zijn moeder te hebben, daarom was hij zo gefascineerd door de familie Grace, die waren rijk!
Bernadet
Nou ik moest even ver terug, om dat gezegde van mij op te zoeken!
Als Banville die familie er niet bij had verzonnen dan hadden we toch geen boek gehad? Alles draait om de Graces.
Dat de hoofdpersoon gefascineerd was door rijkdom was volgens mij al zo voor hij met zijn moeder gedwongen werd een armoedig leven te lieden. Toen ze aan zee waren was het gezin nog compleet, maar toen al vond hij dat hun zomerhuisje maar schamel afstak. Het zat in zijn genen, die hunkering naar een rijker leven.
Maar zelfs al zeg je het andersom, zoals hij doet, dan nog was er zonder de Graces geen verhaal.
Als Banville die familie er niet bij had verzonnen dan hadden we toch geen boek gehad? Alles draait om de Graces.
Dat de hoofdpersoon gefascineerd was door rijkdom was volgens mij al zo voor hij met zijn moeder gedwongen werd een armoedig leven te lieden. Toen ze aan zee waren was het gezin nog compleet, maar toen al vond hij dat hun zomerhuisje maar schamel afstak. Het zat in zijn genen, die hunkering naar een rijker leven.
Maar zelfs al zeg je het andersom, zoals hij doet, dan nog was er zonder de Graces geen verhaal.
Het zijn meerdere verhalen die hij vertelt.
Over het ziekbed van zijn vrouw, zijn jeugd met zijn moeder die van hot naar her trok en een zeer cynsiche vrouw was geworden, het gebeurde met de Graces. Ik denk dat door de dood van zijn vrouw het gebeurde van die zomer weer bovenkwam en hij dat eindelijk eens een plek moest geven. Hij had het aldoor voor zich uit geschoven denk ik.
Hij zal daar in dat huis antwoorden hebben gezocht.
Bernadet
Over het ziekbed van zijn vrouw, zijn jeugd met zijn moeder die van hot naar her trok en een zeer cynsiche vrouw was geworden, het gebeurde met de Graces. Ik denk dat door de dood van zijn vrouw het gebeurde van die zomer weer bovenkwam en hij dat eindelijk eens een plek moest geven. Hij had het aldoor voor zich uit geschoven denk ik.
Hij zal daar in dat huis antwoorden hebben gezocht.
Bernadet
Dat is zo, maar dat maakt toch de Graces niet minder belangrijk voor het verhaal? Ik vind die andere verhalen in het niet vallen bij de Graces, al maken ze net zo goed deel uit van het geheel.
Ik denk dat ik het meer verhaaltechnisch zie, terwijl jij in het verhaal zelf opgaat, we praten langs elkaar heen.
Ik denk dat ik het meer verhaaltechnisch zie, terwijl jij in het verhaal zelf opgaat, we praten langs elkaar heen.
-
Gast
Hier is janna2 dan, die net de laatste bladzijde van het boek gelezen heeft. Ik heb expres nog niets uit dit draadje gelezen en ook het verslag op de site niet, dit alles om mijn oordeel zo "zuiver" mogelijk te houden.
En dan nog: ik weet het niet.
Ik had toch iets anders verwacht van het boek. Verhaal én personen bleven voor mij vaag, halfslachtig. De familie Grace vond ik een clubje stereotypen bij elkaar: de uitdagende Connie, het krengerige meisje op de rand van de puberteit met haar broertje als andere helft aan haar vastgekleefd, de saterachtige vader die alles vanachter zijn zonnebril of zijn krant bekijkt. De personen kregen voor mij geen enkele diepte. Na het lezen van de ruim 200 bladzijden worden relaties, beweegredenen niet duidelijker voor me. Ook de personen die in het heden optreden zijn voor mij geen levende figuren, de klassieke pensionhoudster (het feit dat ze de Rose uit het verlden is maakt haar niet anders), de excentrieke kolonel, een vage dochter. Nee, ik kan niet zeggen dat de inhoud mij erg geboeid heeft.
Maar dan: de manier van schrijven vond ik prachtig, ik denk dat ik daarom het boek uitgelezen heb. Banville schildert met woorden: de beschrijving van kleuren en lichtval is fenomenaal. Ik zie als het ware de auteur voor me: een tipje donker hier, wat wit in die hoek, onder die boom nog wat schaduw, welke kleur zal ik nemen voor die wolk?
Al met al heb ik af en toe echt moeten doorzetten om het boek uit te lezen. Het laat dan ook geen onuitwisbare indruk bij me achter.
Ik ga nu op mijn gemak eens het verslag én dit draadje lezen, misschien zie ik de dingen daarna anders?
En dan nog: ik weet het niet.
Ik had toch iets anders verwacht van het boek. Verhaal én personen bleven voor mij vaag, halfslachtig. De familie Grace vond ik een clubje stereotypen bij elkaar: de uitdagende Connie, het krengerige meisje op de rand van de puberteit met haar broertje als andere helft aan haar vastgekleefd, de saterachtige vader die alles vanachter zijn zonnebril of zijn krant bekijkt. De personen kregen voor mij geen enkele diepte. Na het lezen van de ruim 200 bladzijden worden relaties, beweegredenen niet duidelijker voor me. Ook de personen die in het heden optreden zijn voor mij geen levende figuren, de klassieke pensionhoudster (het feit dat ze de Rose uit het verlden is maakt haar niet anders), de excentrieke kolonel, een vage dochter. Nee, ik kan niet zeggen dat de inhoud mij erg geboeid heeft.
Maar dan: de manier van schrijven vond ik prachtig, ik denk dat ik daarom het boek uitgelezen heb. Banville schildert met woorden: de beschrijving van kleuren en lichtval is fenomenaal. Ik zie als het ware de auteur voor me: een tipje donker hier, wat wit in die hoek, onder die boom nog wat schaduw, welke kleur zal ik nemen voor die wolk?
Al met al heb ik af en toe echt moeten doorzetten om het boek uit te lezen. Het laat dan ook geen onuitwisbare indruk bij me achter.
Ik ga nu op mijn gemak eens het verslag én dit draadje lezen, misschien zie ik de dingen daarna anders?
Verhaal én personen bleven voor mij vaag, halfslachtig. De familie Grace vond ik een clubje stereotypen bij elkaar
Vond je ook de verteller zelf vaag? Hij is toch vrij duidelijk over zichzelf.
Ik sta verbaasd dat je de Graces een stel stereotypen vond. Ik vond het nogal een bizarre familie. Net wat jij zegt een saterachtige, bizarre vader. Moeder die wat met het kindermeisje heeft en kinderen die op z'n zachtst gezegd vreemd zijn. (zwemvliezen, groene tanden). Ik vroeg me naderhand af of die kinderen niet een soort sprookjeswezens waren, die terugkeerden naar zee. Bewust de zee in doken...
bernadet
-
Gast
Ik merk dat de meeste mensen er totaal andere dingen uitgehaald hebben dan ik. Misschien toch nog eens herlezen, hoewel ik daar nu niet aan moet denken. Ik heb het liggen in het Engels, dus misschien kan ik af en toe eens een pasasage herlezen....
Wat de stereotypen betreft: ik bedoelde eerder lieraire stereotypen dan werkelijke. Het is niet de eerste keer dat ik een boek heb gelezen met figuren als een wulpse moeder, een dochter die aantrekt en afstoot (en waar ik een gruwelijke hekel aan heb).
Wat betreft de vaagheid van de schrijver: zijn leven blijft voor mij een warrig verhaal. Dat het niet geworden is wat hij zich ervan voorgesteld had (maar wat dan wel precies?) wordt duidelijk genoeg, maar hoe hij zijn leven dan wél ingevuld heeft blijft voor mij vaag. Wat waren zijn bezigheden, behalve een halfslachtige kunsthistoricus zijn? Hoe was zijn relatie met Anna? Hielden ze eigenlijk wel van elkaar of was zij alleen een middel om hogerop te komen? Hoe dacht Anna over hem? Was er sprake van intimiteit rondom het sterfbed?
Ik moet duidelijk een en ander eens wat laten bezinken. Het voelt ook niet lekker om zo heet van de naald een reactie te geven, maar er werd zo naar uitgekeken.
Wat de stereotypen betreft: ik bedoelde eerder lieraire stereotypen dan werkelijke. Het is niet de eerste keer dat ik een boek heb gelezen met figuren als een wulpse moeder, een dochter die aantrekt en afstoot (en waar ik een gruwelijke hekel aan heb).
Wat betreft de vaagheid van de schrijver: zijn leven blijft voor mij een warrig verhaal. Dat het niet geworden is wat hij zich ervan voorgesteld had (maar wat dan wel precies?) wordt duidelijk genoeg, maar hoe hij zijn leven dan wél ingevuld heeft blijft voor mij vaag. Wat waren zijn bezigheden, behalve een halfslachtige kunsthistoricus zijn? Hoe was zijn relatie met Anna? Hielden ze eigenlijk wel van elkaar of was zij alleen een middel om hogerop te komen? Hoe dacht Anna over hem? Was er sprake van intimiteit rondom het sterfbed?
Ik moet duidelijk een en ander eens wat laten bezinken. Het voelt ook niet lekker om zo heet van de naald een reactie te geven, maar er werd zo naar uitgekeken.
Ik dacht eigenlijk dat je het gisteren al uit had... 
sorry
Ik weet wel dat de hoofdpersoon graag de nonchalance en uitstraling van de rijke mensen had gehad, de vanzelfsprekendheid had willen uitstralen waarmee zij met met alles omgaan. De wereld is er voor hen en van hen, niet andersom. Dat had hij niet en hij wist dat. Op zich had hij bereikt wat hij wilde. (dat staat ook ergens) Maar hij wist dat hij geen gedreven figuur was.
Ik dacht gelezen te hebben dat Anna en hij een goed huwelijk hadden, hij mist haar ook duidelijk, verzinkt in een depressie na haar dood.
Hoe Anna over hem dacht weet ik niet, wel dat ze ergens zegt dat iemand een ander ook altijd een beetje haat.
bernadet
sorry
Ik weet wel dat de hoofdpersoon graag de nonchalance en uitstraling van de rijke mensen had gehad, de vanzelfsprekendheid had willen uitstralen waarmee zij met met alles omgaan. De wereld is er voor hen en van hen, niet andersom. Dat had hij niet en hij wist dat. Op zich had hij bereikt wat hij wilde. (dat staat ook ergens) Maar hij wist dat hij geen gedreven figuur was.
Ik dacht gelezen te hebben dat Anna en hij een goed huwelijk hadden, hij mist haar ook duidelijk, verzinkt in een depressie na haar dood.
Hoe Anna over hem dacht weet ik niet, wel dat ze ergens zegt dat iemand een ander ook altijd een beetje haat.
bernadet
Volgens mij klopt dit allemaal wat je zegt Bernadet.
Ik heb nog nooit een boek gelezen waarbij er geen vragen open blijven. Nu zit ik daar niet zo mee, ik denk dat niet alles verteld kan worden, want ieder feit, iedere gebeurtenis roept weer opnieuw vragen op.
Waar het de schrijver (en de lezer) om gaat is dat hij vetelt wat hij kwijt wil. Ik denk dat het antwoord dan is dat Max accepteert dat zijn dromen niet allemaal uit kunnen komen en dat het is zoals het is..
Ik heb nog nooit een boek gelezen waarbij er geen vragen open blijven. Nu zit ik daar niet zo mee, ik denk dat niet alles verteld kan worden, want ieder feit, iedere gebeurtenis roept weer opnieuw vragen op.
Waar het de schrijver (en de lezer) om gaat is dat hij vetelt wat hij kwijt wil. Ik denk dat het antwoord dan is dat Max accepteert dat zijn dromen niet allemaal uit kunnen komen en dat het is zoals het is..
-
Gast
Ja, maar daar komt hij toch uit, uit die depressie? Dat is het hele verhaal van het boek!
Hij zegt tegen zichzelf dat het leven nog zoveel mogelijkheden biedt, en gaat dan inderdaad gedwee mee met dochterlief. Maar hij kan gaan reizen, denkt hij, of gaan schilderen..
Volgens mij is er wel degelijk acceptatie!
Hij zegt tegen zichzelf dat het leven nog zoveel mogelijkheden biedt, en gaat dan inderdaad gedwee mee met dochterlief. Maar hij kan gaan reizen, denkt hij, of gaan schilderen..
Volgens mij is er wel degelijk acceptatie!
Over de naam van de dokter staat in het boek
"Todd zo heette de specialist. dat kun je alleen maar als een misplaatste grap van het polyglotte lot beschouwen. Het had nog erger gekund. Er bestaat een naam De'Ath, met die modieuze hoofdletter in het midden en die apostropaeïsche apostrof waar toch niemand in trapt." (blz 15)
Over de auto:
Het eerste wat ik van hen zag was hun auotmobiel, die geparkeerd stond op het grind achter het hek. Het was een laag, zwart model, vol krassen en deuken, met beige leren stoelen en een groot gespaakt stuur van gepolitoerd hout. Op de plank onder de sportief hellende achterruit.... (blz 9)
Geen Amerikaanse slee dus.
De advertentie:
'Luister eens naar deze advertentie,'zei haar vader tegen niemand in het bijzonder en las hardop, lachend voor uit de krant: 'Levende fretten gevraagd als verkopers van jaloeziën. In bezit van rijbewijs. Brieven onder nr. 23'
Hij lachte nog een keer, en hoestte, en lachte hoestend. 'Levende...!'riep hij. 'Sjongejonge.'
(blz 29)
Hij leest dus gewoon een idiote advertentie voor, die hem vermaakt. Het grappige vind ik, is dat hij moet lachen om levende i.p.v. fretten.
De rol van de kolonel
[...] hij is blij dat ik vertrek, ik weet het. Ik heb hem bedankt voor zijn hulp van vannacht. 'Waarschijnlijk hebt u mijn leven gered' zei ik, en op hetzelfde moment drong het tot me door dat het waarschijnlijk nog waar was ook. (blz 221)
bedoelde je dit met de belangrijke rol die de kolonel speelde rotor?
Bernadet
"Todd zo heette de specialist. dat kun je alleen maar als een misplaatste grap van het polyglotte lot beschouwen. Het had nog erger gekund. Er bestaat een naam De'Ath, met die modieuze hoofdletter in het midden en die apostropaeïsche apostrof waar toch niemand in trapt." (blz 15)
Over de auto:
Het eerste wat ik van hen zag was hun auotmobiel, die geparkeerd stond op het grind achter het hek. Het was een laag, zwart model, vol krassen en deuken, met beige leren stoelen en een groot gespaakt stuur van gepolitoerd hout. Op de plank onder de sportief hellende achterruit.... (blz 9)
Geen Amerikaanse slee dus.
De advertentie:
'Luister eens naar deze advertentie,'zei haar vader tegen niemand in het bijzonder en las hardop, lachend voor uit de krant: 'Levende fretten gevraagd als verkopers van jaloeziën. In bezit van rijbewijs. Brieven onder nr. 23'
Hij lachte nog een keer, en hoestte, en lachte hoestend. 'Levende...!'riep hij. 'Sjongejonge.'
(blz 29)
Hij leest dus gewoon een idiote advertentie voor, die hem vermaakt. Het grappige vind ik, is dat hij moet lachen om levende i.p.v. fretten.
De rol van de kolonel
[...] hij is blij dat ik vertrek, ik weet het. Ik heb hem bedankt voor zijn hulp van vannacht. 'Waarschijnlijk hebt u mijn leven gered' zei ik, en op hetzelfde moment drong het tot me door dat het waarschijnlijk nog waar was ook. (blz 221)
bedoelde je dit met de belangrijke rol die de kolonel speelde rotor?
Bernadet