Een goede thriller voor in je vakantiekoffer..
Je beleeft een paar spannende uren, maar het zal niet blijven hangen..
lees het verslag.....
http://www.leestafel.info/karin-slaughter
Marjo
Karin Slaughter: Zoenoffer
-
Joanazinha
- Berichten: 1445
- Lid geworden op: 27 sep 2007, 16:07
- Locatie: Amersfoort
Ik was wat aan het snuffelen in het archief naar boeken van Karin Slaughter, omdat ik nu Triptiek van haar aan het lezen ben, en kwam jouw verslag tegen, Marjo, van Zoenoffer.
Ik heb Zoenoffer eind 2006 gelezen en had hetzelfde gevoel als jij: het leek wel of iedereen in het boek een trauma had. Jammer, verder vond ik het wel een goed boek.
Ik heb Zoenoffer eind 2006 gelezen en had hetzelfde gevoel als jij: het leek wel of iedereen in het boek een trauma had. Jammer, verder vond ik het wel een goed boek.
-
Gast
Dit vond ik er een tijd geleden van:
Vlot verhaal, ongeloofwaardige personages
Hooggespannen verwachtingen vergroten de kans op een teleurstelling. Die bleef niet uit toen ik een tijd geleden Nachtschade las, het eerste deel van de Sara Lintontrilogie. Mijn desillusie was des te pijnlijker omdat ik in mijn aanvankelijke euforie niet wachtte tot ik de volgende twee delen uit de bib kon ontlenen. Als Zoenoffer en Een lichte koude huivering al niet in mijn eigen boekenkast stonden te pronken, dan denk ik niet dat ik ooit nog een Slaughter ter hand genomen had.
Ik moet dus niet vertellen dat mijn verwachtingen flink bijgesteld waren toen ik aan Zoenoffer begon. Maar… voor ik het goed en wel besefte was ik de kaap van de eerste tachtig bladzijden voorbij. Het boek leest als een trein en blijft spannend tot het eind. Er zitten enkele knappe beschrijvingen en passages in, ik denk dan vooral aan het moment waarop de verbazing van rechercheur Lena zo uit het boek op je valt, omdat je op dat moment zelf even verbaasd bent (ik verklap niks, vergeef me dit warrig gebral). Ik vind het mooi dat Slaughter haar personages laat groeien. Lena en haar oom Hank zijn daar wat mij betreft de beste voorbeelden van. Maar opnieuw “geloof” ik niet in haar personages. Ze doen op bepaalde momenten dingen die absoluut niet bij hen passen. Bijvoorbeeld. Jeffrey Tolliver, ex van Sara Linton, schiet een dertienjarig meisje dood. In zijn verwarring en verbijstering na deze daad, zoekt en vindt hij troost bij Sara. Om dan een dag later vol wrok te zijn over zijn slechte prestatie in bed en feit dat haar harige benen daar wat mee te maken zouden hebben. Of Lena, de intelligente rechercheur, die zichzelf na een vrijblijvende babbel wijsmaakt dat ze nu “een paar stevige aanwijzingen” in handen heeft.
Dat soort miskleunen halen voor mij de glans er wat af. Toch vind ik Zoenoffer beter dan Nachtschade, én ben ik zelfs zo ver dat ik zin heb om Een lichte koude huivering te gaan lezen. Mijn euforische aanschaf was dus toch niet helemaal weggegooid geld.
Ik gaf het 3 sterren (op vijf), de andere 2 van de reeks kregen elk 2 sterren. Eigenlijk was het wel weggegooid geld
Vlot verhaal, ongeloofwaardige personages
Hooggespannen verwachtingen vergroten de kans op een teleurstelling. Die bleef niet uit toen ik een tijd geleden Nachtschade las, het eerste deel van de Sara Lintontrilogie. Mijn desillusie was des te pijnlijker omdat ik in mijn aanvankelijke euforie niet wachtte tot ik de volgende twee delen uit de bib kon ontlenen. Als Zoenoffer en Een lichte koude huivering al niet in mijn eigen boekenkast stonden te pronken, dan denk ik niet dat ik ooit nog een Slaughter ter hand genomen had.
Ik moet dus niet vertellen dat mijn verwachtingen flink bijgesteld waren toen ik aan Zoenoffer begon. Maar… voor ik het goed en wel besefte was ik de kaap van de eerste tachtig bladzijden voorbij. Het boek leest als een trein en blijft spannend tot het eind. Er zitten enkele knappe beschrijvingen en passages in, ik denk dan vooral aan het moment waarop de verbazing van rechercheur Lena zo uit het boek op je valt, omdat je op dat moment zelf even verbaasd bent (ik verklap niks, vergeef me dit warrig gebral). Ik vind het mooi dat Slaughter haar personages laat groeien. Lena en haar oom Hank zijn daar wat mij betreft de beste voorbeelden van. Maar opnieuw “geloof” ik niet in haar personages. Ze doen op bepaalde momenten dingen die absoluut niet bij hen passen. Bijvoorbeeld. Jeffrey Tolliver, ex van Sara Linton, schiet een dertienjarig meisje dood. In zijn verwarring en verbijstering na deze daad, zoekt en vindt hij troost bij Sara. Om dan een dag later vol wrok te zijn over zijn slechte prestatie in bed en feit dat haar harige benen daar wat mee te maken zouden hebben. Of Lena, de intelligente rechercheur, die zichzelf na een vrijblijvende babbel wijsmaakt dat ze nu “een paar stevige aanwijzingen” in handen heeft.
Dat soort miskleunen halen voor mij de glans er wat af. Toch vind ik Zoenoffer beter dan Nachtschade, én ben ik zelfs zo ver dat ik zin heb om Een lichte koude huivering te gaan lezen. Mijn euforische aanschaf was dus toch niet helemaal weggegooid geld.
Ik gaf het 3 sterren (op vijf), de andere 2 van de reeks kregen elk 2 sterren. Eigenlijk was het wel weggegooid geld
-
Gast
-
Joanazinha
- Berichten: 1445
- Lid geworden op: 27 sep 2007, 16:07
- Locatie: Amersfoort
-
Joanazinha
- Berichten: 1445
- Lid geworden op: 27 sep 2007, 16:07
- Locatie: Amersfoort
irene schreef:Gerd schreef over Zoenoffer:Eigenlijk was het wel weggegooid geld
Laat ik nu net de eerste 4 delen aangeschaft hebben
Maar misschien ga ik haar boeken wel mooi vinden...Ze lijken me in ieder geval goed genoeg voor de vakantie.
groetjes irene
Daar zijn ze zonder meer prima voor, irene. Lekker in de zon genieten!
Joanazinha
-
Gast
irene schreef:Gerd schreef over Zoenoffer:Eigenlijk was het wel weggegooid geld
Laat ik nu net de eerste 4 delen aangeschaft hebben
Maar misschien ga ik haar boeken wel mooi vinden...Ze lijken me in ieder geval goed genoeg voor de vakantie.
groetjes irene
Ach Irene, ik moet er eerlijkheidshalve bij zeggen dat ik wat Slaughter betreft een buitenbeentje ben. Ik ken veel thrillerliefhebbers die haar het summum vinden. Hopelijk kan ze jou ook bekoren!
-
Gast
Karin Slaughter,
Laastst heb ik een boek van haar gekocht bij de ECI. Ik moest 2 boeken halen om te voorkomen dat ik er twee toegestuurd kreeg. (dan krijg je echt flutboeken
).
Na lang zoeken heb ik 2 uitgekozen. De ene was 'het zijn net mensen' van Joris Luijendijk. Die heb ik mijn moeder als verjaardagscadeau gegeven omdat ze erg geinteresseerd is in het Palestina conflict. (geschikt cadeau en een win-win situatie want ik kan het vast een keer van haar lenen).
De andere was een boek van Karin Slaughter: 'Triptiek'.
Maar ik kon me maar niet door het eerste hoofdstuk worstelen.
Ik dacht: oh nee, he, wéér een oude gedesillusioneerde agent, blasé en workaholic tegelijk. Weer een 'laatste zaak' voor het pensioen achtig sfeertje. Het kon me gewoon niet boeien.
En de manier van schrijven is me ook tegen gaan staan. Ik weet niet waarom, maar is gewoon niet prikkelend. Het lijkt wel alsof de woorden niet echt tot me doordringen...
Helaas een miskoop. Een boek om te laten rusten en later nog eens te proeven, of om met iemand te ruilen tegen betere leeskost.
Laastst heb ik een boek van haar gekocht bij de ECI. Ik moest 2 boeken halen om te voorkomen dat ik er twee toegestuurd kreeg. (dan krijg je echt flutboeken
).
Na lang zoeken heb ik 2 uitgekozen. De ene was 'het zijn net mensen' van Joris Luijendijk. Die heb ik mijn moeder als verjaardagscadeau gegeven omdat ze erg geinteresseerd is in het Palestina conflict. (geschikt cadeau en een win-win situatie want ik kan het vast een keer van haar lenen).
De andere was een boek van Karin Slaughter: 'Triptiek'.
Maar ik kon me maar niet door het eerste hoofdstuk worstelen.
Ik dacht: oh nee, he, wéér een oude gedesillusioneerde agent, blasé en workaholic tegelijk. Weer een 'laatste zaak' voor het pensioen achtig sfeertje. Het kon me gewoon niet boeien.
En de manier van schrijven is me ook tegen gaan staan. Ik weet niet waarom, maar is gewoon niet prikkelend. Het lijkt wel alsof de woorden niet echt tot me doordringen...
Helaas een miskoop. Een boek om te laten rusten en later nog eens te proeven, of om met iemand te ruilen tegen betere leeskost.
levende in de wereld van 'Schaduw van de wind' Carlos Ruiz Zafon.
-
Gast
Ik was een fan van Karin slaughter - nog steeds eigenlijk - want ik heb ze allemaal, behalve de laatste, maar door vele andere schrijvers uit te proberen, moet ik eigenlijk toegeven dat de verhaallijn eigenlijk altijd wel een beetje hetzelfde is. Ook doordat je diezelfde personages steeds meeneemt.
Haar boeken zijn leuk om te lezen, maar vroeger had ik meer het "steengoed" effect, wat nu niet echt meer is.
Tja, smaken verschillen met de jaren door ouder te worden zeker...??
Haar boeken zijn leuk om te lezen, maar vroeger had ik meer het "steengoed" effect, wat nu niet echt meer is.
Tja, smaken verschillen met de jaren door ouder te worden zeker...??