In het negentiende eeuwse Beieren in Zuid-Duitsland droomt een priester van een nieuw begin. Deze father Gstir komt op het lumineuze idee om zijn parochie in het vertrouwde Beieren in de steek te laten en een geheel nieuwe gemeenschap te stichten in het verre, woeste Canada. Het duurt even maar na 1,5 jaar vertrekt hij richting Canada. Met het grenzeloze optimisme, katholieke priesters eigen begint een nieuwe kerk in zijn hoofd te rijpen. Hij verzamelt mannen op hem heen die kunnen bouwen en weet niemand minder dan gekke Ludwig II garant te laten staan voor de kosten van dit project. Het boek opent echter met een kort doorkijkje in een modderbad van ploeterende mannen bij een gigantisch monument.
Dit is een voorproefje van de gebeurtenissen die richting einde van het verhaal zich afspelen.
Na de introductie van Father Gstir springen we in de tijd en belanden verderop in de 19de eeuw waar een zekere Klara, een oude vrijster wordt gevolgd. We leren haar kennen via haar jeugd die beinvloed wordt door haar grootvaders kunnen op het gebied van houtbewerking. Maar tegelijkertijd is er de bewondering van een schooljongen, een Ier die met de naam Eamon door het leven gaat. Klara stelt hem danig op de proef door niks aan hem te laten blijken, dat ze ook iets voor deze jongen voelt. Ze verjaagt hem met haar zwijgzaamheid. Als hij later toch in haar leven wordt toegelaten staat de oorlog voor de deur en Eamon droomt ervan om in vliegtuig op te stijgen. Hij stijgt inderdaad op om nooit meer terug te keren. Klara hoopt op de terugkeer van haar man, maar tevergeefs en hij verdwijnt in de mist van de vermisten. Deze schok sluit haar opnieuw af van de wereld en brengt haar terug bij haar vroeger kuise leven. Dan is er haar broer Tilman, die als een beest opgesloten wordt, omdat hij iedere wegloopt. Als Tilman in de kettingen wordt geslagen, springen bij Klara de stoppen en bevrijdt ze haar broer. Die neemt de benen, zwerft lange tijd rond en bedelt zijn kostje bij elkaar. Hij komt terug, maar binnen een jaar gaat hij opnieuw zwerven. Ditmaal bijna voorgoed. We volgen hem op zijn omzwervingen en maken kennis met de mensen waar hij kennis meemaakt. Tilman is een uitstekend tekenaar, maar hij blinkt ook uit in het bewerken van steen. Klara ziet Tilman 15 jaar lang niet en als hij opeens weer voor haar neus staat, herkent ze hem niet meer; de jongen die toendertijd, toen hij wegliep nog een 12 jarige was, is nu een man geworden. Hij komt bij haar met een plan. Dat plan is een krankzinnige onderneming. Het behelst het meegestalte geven van een megalomaan monument voor de slachtoffers van de loopgraven van de WO I. Klara zet het in haar hoofd dat zij daar ook bij wil zijn. Tilman praat als brugman maar krijgt het niet uit haar hoofd. Uiteindelijk gaan ze met z’n tweeën op weg, hij als man en zij verkleed als man. Zal de werkelijke identiteit van Klara ontdekt worden daar in het koude regenachtige Frankrijk? Zal het monument ooit afkomen? Hoe loopt het met Father Gstir vele jaren eerder af. Dat zijn vragen die op het einde van boek beantwoord worden.
Urquhart heeft veel onderzoek verricht om dit boek te kunnen schrijven. Ze leeft zich moeiteloos in, in de levens van deze mensen; levens die niet bepaald over rozen gaan, die bont en blauw geslagen worden door de realiteit, maar die niet van opgeven weten. Er komt nog veel meer aan bod in dit rijke boek, dan mijn korte recensie openbaart. Het zijn prachtige portretten die Urquhart van deze mensen maakt. Zij verbindt de complexiteit van de geest met de heftige gevoelens van het hart op een dusdanige wijze dat het bij de lezer een brok in de keel veroorzaakt. Een verbluffende roman.
Jane Urquhart - The stone carvers
Jane Urquhart - The stone carvers
Laatst gewijzigd door Roel op 18 sep 2007, 10:55, 1 keer totaal gewijzigd.
Dit is echt een moeilijk boek, omdat het steeds springt in de tijd. Daarom kan ik in het verslag hier en daar ernaast zitten. Ik krijg het niet allemaal goed op een rijtje, daarvoor moet ik nog keer lezen. Het probleem is dat de eerder gelezen passages en wanneer ze zich afspelen niet weet te onthouden. Dat loopt bij mij nogal door elkaar heen.
Maar het boek is zondermeer een aanrader. Een belangrijk thema dat ik in mijn recensie over heenblaas is de ontluikende sexualiteit van Klara. De manier waarom Jane Urquhart dit beschrijft is niet alleen poetisch, maar laat je als lezer echt kennis maken met gevoelens van een negende eeuwse vrouw afgezet tegen de opvattingen van de tijd, in een bepaalde religieuze gemeenschap. Zoals goede literatuur betaamt, weet ze de complexiteit van dit gebeuren volledig geloofwaardig neer te zetten. En ook natuurlijk het beeldhouden in het boek. Klara werkt aan een bijzonder beeld in het verhaal en dit speelt ook een belangrijke rol in het boek. Zo is er nog veel meer, zoals al die personen die Tilman op zijn zwerftochten ontmoet en de apotheose bij het monument daar bij de slagvelden van WOI. Dat is huiveringwekkend en weergaloos.
Sarah moet daarom wel zitten te genieten van de roman die zij nu van deze schrijfster aan het lezen is.
Maar het boek is zondermeer een aanrader. Een belangrijk thema dat ik in mijn recensie over heenblaas is de ontluikende sexualiteit van Klara. De manier waarom Jane Urquhart dit beschrijft is niet alleen poetisch, maar laat je als lezer echt kennis maken met gevoelens van een negende eeuwse vrouw afgezet tegen de opvattingen van de tijd, in een bepaalde religieuze gemeenschap. Zoals goede literatuur betaamt, weet ze de complexiteit van dit gebeuren volledig geloofwaardig neer te zetten. En ook natuurlijk het beeldhouden in het boek. Klara werkt aan een bijzonder beeld in het verhaal en dit speelt ook een belangrijke rol in het boek. Zo is er nog veel meer, zoals al die personen die Tilman op zijn zwerftochten ontmoet en de apotheose bij het monument daar bij de slagvelden van WOI. Dat is huiveringwekkend en weergaloos.
Sarah moet daarom wel zitten te genieten van de roman die zij nu van deze schrijfster aan het lezen is.
Dettie schreef:Mooi verslag Roel, en het lukt je wéér hoor... ik wil dit boek lezen!
Dettie
Roel schreef:Sarah moet daarom wel zitten te genieten van de roman die zij nu van deze schrijfster aan het lezen is.
Reken maar dat ik zit te genieten. A Map of Glass is een prachtig, romantisch verhaal over mensen die je echt wat doen en dat alles afgezet tegen het ruige Canadese landschap. Hoe kan het nou toch dat ik nog nooit van deze schrijfster gehoord had? Ik ga The Stone Carvers beslist ook ooit lezen. Bedankt voor je verslag, Roel.
Hoi Sarah,
Fijn dat je zo zit te genieten van A map of glass.
Ik ga dat boek ook zeker nog lezen.
Tja, er zijn zoveel schrijvers wereldwijd, dan kan je er makkelijk een paar honderd of meer missen! Ha Ha.
The unterpainter is ook een absolute aanrader. Ookal ben ik het verhaal finaal kwijt, ik weet nog goed (dat gevoel ik eerlijk gezegd) dat het een heel goed boek is.
Fijn dat je zo zit te genieten van A map of glass.
Ik ga dat boek ook zeker nog lezen.
Tja, er zijn zoveel schrijvers wereldwijd, dan kan je er makkelijk een paar honderd of meer missen! Ha Ha.
The unterpainter is ook een absolute aanrader. Ookal ben ik het verhaal finaal kwijt, ik weet nog goed (dat gevoel ik eerlijk gezegd) dat het een heel goed boek is.
Sarah schreef:Roel schreef:Sarah moet daarom wel zitten te genieten van de roman die zij nu van deze schrijfster aan het lezen is.
Reken maar dat ik zit te genieten. A Map of Glass is een prachtig, romantisch verhaal over mensen die je echt wat doen en dat alles afgezet tegen het ruige Canadese landschap. Hoe kan het nou toch dat ik nog nooit van deze schrijfster gehoord had? Ik ga The Stone Carvers beslist ook ooit lezen. Bedankt voor je verslag, Roel.
Flaptekst de onderschilder:
Terwijl hij, door spijt verscheurd, terugblikt op zijn leven, werkt de 75-jarige Anton Fraser aan een serie schilderijen.
Hoewel hij een beroemd schilder is woont hij in een beklemmende eenzaamheid in zijn grote huis in Rochester, New York
Hij herinnert zich de mensen die belangrijk voor hem waren, vooral sarah, een serveerster die zijn model en minnares werd. Vijftien jaar lang heeft Austin haar bezocht en geschilderd.
Haalt dit het verhaal weer een beetje naar boven Roel?
Dettie
Terwijl hij, door spijt verscheurd, terugblikt op zijn leven, werkt de 75-jarige Anton Fraser aan een serie schilderijen.
Hoewel hij een beroemd schilder is woont hij in een beklemmende eenzaamheid in zijn grote huis in Rochester, New York
Hij herinnert zich de mensen die belangrijk voor hem waren, vooral sarah, een serveerster die zijn model en minnares werd. Vijftien jaar lang heeft Austin haar bezocht en geschilderd.
Haalt dit het verhaal weer een beetje naar boven Roel?
Dettie
Hoi Dettie,
Het is frappant, maar het zegt me helemaal niks.
Ik kan me alleen nog herinneren dat er in het boek geschilderd werd, dat een diepgaand werd beschreven en dat de personages heel goed gekarakteriseerd waren!
Wonderlijk hé, dat een verhaal dat zo'n indruk op me heeft gemaakt, inhoudelijk helemaal kan wegvallen. Misschien komt dat het omdat ik het toen in het engels heb gelezen?
Groeten,
Roel
Het is frappant, maar het zegt me helemaal niks.
Ik kan me alleen nog herinneren dat er in het boek geschilderd werd, dat een diepgaand werd beschreven en dat de personages heel goed gekarakteriseerd waren!
Wonderlijk hé, dat een verhaal dat zo'n indruk op me heeft gemaakt, inhoudelijk helemaal kan wegvallen. Misschien komt dat het omdat ik het toen in het engels heb gelezen?
Groeten,
Roel
Dettie schreef:Flaptekst de onderschilder:
Terwijl hij, door spijt verscheurd, terugblikt op zijn leven, werkt de 75-jarige Anton Fraser aan een serie schilderijen.
Hoewel hij een beroemd schilder is woont hij in een beklemmende eenzaamheid in zijn grote huis in Rochester, New York
Hij herinnert zich de mensen die belangrijk voor hem waren, vooral sarah, een serveerster die zijn model en minnares werd. Vijftien jaar lang heeft Austin haar bezocht en geschilderd.
Haalt dit het verhaal weer een beetje naar boven Roel?
Dettie
Ik ken dat begrip eerlijk gezegd niet, onderschilder.
Zou van alles kunnen betekenen.
Ik zou niet eens meer kunnen zeggen of het man was die schilderde, had ook net zo goed een vrouw kunnen zijn.
Enfin, lijkt me gewoon een geval van herlezen en dan schaf ik het ook meteen aan, want het is het absoluut waard.
Zou van alles kunnen betekenen.
Ik zou niet eens meer kunnen zeggen of het man was die schilderde, had ook net zo goed een vrouw kunnen zijn.
Enfin, lijkt me gewoon een geval van herlezen en dan schaf ik het ook meteen aan, want het is het absoluut waard.
Dettie schreef:Het heette niet voor niets de onderschilder.
De man was gescheiden en vond dat erg moeilijk.
Hij woonde alleen en schilderde veel, maar wát hij schilderde was niet wat in zijn hoofd zat.
Roept dit iets op?
Dettie