Het is het verhaal van een stel kinderen, nog net niet op de middelbare school, die al jaren samen allerlei spelletjes spelen. Zelfverzonnen, en tot in de finesses uitgewerkt. Ze spelen bijvoorbeeld brandweerkazerne, circusgezelschap en gemeentelijke bibliotheek. En zelfs winkelcentrum, met een heuse snoepwinkel, en stoffenzaak. Ook hadden ze een kapperssalon, en een beautysalon.
Ze hebben ze beschikking over een schuurtje, en hun ouders helpen vaak met spullen. Kort nadat ze een nieuw meisje bij de club hebben gekregen, Fatima, speelden ze dat ze een film maakten. En net op het moment dat de hoofdrolspelers uit die film elkaar een kus moesten geven, kwam Fatima's vader binnen in de schuur. Daarna mocht zij niet meer meespelen.
Op het moment dat het verhaal begint, is ze net weer terug in de groep. Haar vader weet dat niet, die is naar Marokko. Als ze een nieuw spel gaan bedenken is het Fatima die oppert dat ze een trouwpartij kunnen spelen. Ze vertelt over de Marokkaanse gebruiken: een meisje moet maagd zijn als ze trouwt; meisjes worden veelal uitgehuwelijkt; haar zussen zijn ook uitgehuwelijkt, en ze vreest voor zichzelf.
Zij zal de bruid zijn en na enig geharrewar zal de verteller van het boek de bruidegom zijn. Hij wil het niet toegeven maar hij is verliefd op haar. Ze plannen de trouwpartij, en alles loopt op rolletjes..
Ik denk dat Do van Ranst hier vooral wil vertellen dat Marokkaanse gewoonten wel anders zijn, maar Marokkanen zelf natuurlijk niet..
Een lief verhaaltje.
ISBN 9059081285 Ingenaaid, 84 pagina's Verschenen: januari 2006 Davidsfonds vanaf 11 jaar
En een artikel over Do van Ranst
http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail ... D=gi1dcgue
marjo