De dromenweefster
Cristina Caboni

Een verhaal dat is opgebouwd rond prachtige stoffen, de verwerking en de makers ervan. Dat kan een interessant boek opleveren. Helaas laat Cristina Caboni wel diverse steken vallen waardoor het geheel nogal rommelig en onafgewerkt aanvoelt.

Het verhaal begint al verwarrend met Marianne, die ook Mamy wordt genoemd, maar een tante blijkt te zijn, die achteraf gezien ook dát zelfs niet is. Marianne heeft namelijk Camilla, een van de twee hoofdpersonen, liefdevol opgevangen na de dood van haar ouders.

Marianne is eigenaresse van stoffen en kledinghuis Leclerc. Camilla blijkt een groot talent te bezitten om stoffen te verwerken en de draagsters van de stoffen te laten bloeien dankzij haar creaties. Danielle, de nicht van Marianne, is woedend als ze hoort dat Camilla door Marianne benoemd is tot haar opvolgster. Camilla wist echter nergens van en vertrekt zonder achterlating van adres en begint bij Sandra's ateliertje een nieuw leven met creaties gemaakt van oude, mooie jurken. Ze wil geen kleding naar de laatste mode maken maar kleding waar iemand zich goed in voelt.

In een warrig verhaal - waarin je denkt dat Marianne op sterven ligt - waardoor Camilla weer naar haar toe gaat -  horen we dat Marianne nog een spoorloos verdwenen zus heeft, Adèle, maar ondanks dat ze haar moeder beloofde haar zus te zoeken, heeft ze dat nooit gedaan, omdat zij eveneens jaloers was op die onbekende zus waarvoor haar moeder ter herinnering de mooiste kleren maakte. Camilla belooft nu deze Adèle te zoeken.
Het gekke is dat op blz 99 Mamy/Marianne nog doodziek is en ineens op blz 103 in een witte zijde blouse en wijd uitlopende broek de kamer binnen komt lopen, met daarachter de verwarrende zin. 'Ze had een vastberaden uitdrukking op haar gezicht, eentje die Camilla niet vaak had gezien sinds Marianne in het ziekenhuis was opgenomen.'
In het ziekenhuis opgenomen? Marianne loopt toch net de kamer binnen? Met andere woorden, mogelijk laat de vertaling ook wel te wensen over...

Camilla gaat gelijk op zoek naar Adèle, haar baan bij Sandra is kennelijk onbelangrijk, en ene Marco, gaat met haar mee. De Marco die Camilla's hart al heel lang sneller laat kloppen. Ze dacht dat het wederzijds was totdat ze hoorde dat hij een zoontje had. Haar vlucht naar Sandra was o.a. mede door dit feit veroorzaakt.
Als dan eindelijk een afspraak is gemaakt voor een etentje met Marco voor diezelfde avond (blz 116) blijkt ze die avond opeens alleen te eten (blz 118) en zal ze kennelijk de volgende dag pas met Marco dineren maar op blz 121 wordt vermeld dat er nog steeds geen precieze dag genoemd is voor het etentje... Tja. Een redacteur had dit toch moeten zien. 
Kortom, dit hele verhaal rammelt en voelt aan als een vrij onwaarschijnlijk damesromannetje.


Vervolgens stappen we over naar 1923 waar we kennis maken met Caterine, en dat gedeelte van het boek is interessanter. Het was beter geweest als de schrijfster alleen over deze vrouw had verteld. Ook dit verhaal is vrij ingewikkeld en onwaarschijnlijk maar de mysterieuze Caterine en haar leven zijn toch meer bijzonder en aansprekender te noemen. Helaas is hier ook weinig diepgang te vinden en worden de karakters slecht uitgewerkt.

De schrijfster heeft de ingrediënten van dit boek zodanig aan elkaar willen breien dat het één geheel moest vormen, daarnaast wilde ze het gebruik, het vervaardigen en de herkomst van stoffen in het verhaal weven inclusief een uniek toegevoegd geheim attribuut dat alleen voor de draagster van de kleding bestemd was. Dat attribuut geeft de verklaring voor de titel.
Het is jammer, op zich had het een erg boeiend geheel kunnen worden maar Cristina Carboni wilde teveel intriges en uitzonderlijke gebeurtenissen in haar boek stoppen.

Het hele verhaal hangt verder van toevalligheden aan elkaar en zelfs Sandra, de werkgeefster van Camilla, blijkt uiteindelijk nog iets met  de verdwenen Adèle te maken te hebben. Het einde van het boek wordt helaas afgeraffeld en is wel érg onwaarschijnlijk. De schrijfster heeft kennelijk alles alsnog willen verklaren en laat uiteindelijk nog een personage 'uit zee verrijzen' zodat we ook begrijpen hoe zij in het verhaal kon voorkomen.
Het einde maakt het in feite allemaal nog erger dan het al was.


Ook de vertaling is vermoedelijk slecht - ik ken het origineel niet - er worden soms woorden gebruikt zoals bijvoorbeeld 'primordiale egoïsme', die helemaal niet bij de rest van het verhaal en de taal passen. Verder worden regelmatig dezelfde woorden in één of opeenvolgende zinnen gebruikt, dat is lelijk, een goede vertaalster kan dat voorkomen of omzeilen. Het hele boek maakt dat ik niet nieuwsgierig wordt naar meer boeken van deze schrijfster.

Het is dat ik deze uitgeverij ken en er veel goede boeken van heb gelezen waardoor ik ja zei op de vraag of ik mee wilde doen aan een blogtour, wat inhoudt dat je dan ook een recensie moet schrijven, maar anders had ik het boek halverwege dichtgeslagen. Geen aanrader dus.

ISBN 9789401610971 | Paperback | 334 pagina's | Uitgeverij Xander | juli 2019
Vertaald uit het Italiaans door: Esther Smit-Schiphorst & Chiara Peracchia

© Dettie, 13 augustus 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER